Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

Η "Σολομώντεια κολόνα". Η μόνη ελληνική;



Οι κολώνες που δώρισε
ο Κωνσταντίνος ο Μέγας.

Σολομώντεια λέγεται η κολόνα που έχει μία (ή περισσότερες) ελικοειδή ράβδωση που περιστρέφεται καθ' ύψος. Θα μπορούσε να αποκληθεί “Ελικοειδής”.
Το όνομά της δόθηκε από τις κολώνες που ο Μ. Κωνσταντίνος δώρισε στον Ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, (Δες φωτογραφία) και η παράδοση θέλει να είναι αυτές από το Ναό του Σολομώντα.
Και όμως, αυτές οι κολώνες του Κωνσταντίνου είναι από ελληνικό μάρμαρο, ενώ οι πηγές λένε πως τις έφερε από την Ελλάδα, όπου και κατασκευάστηκαν, προφανώς, υπολογίζουμε γύρω στο 2ο αιώνα μ. Χ.


Υπάρχουν μερικές ανάλογες (Αρχαίες) και στην Δυτική Αυτοκρατορία, και όλα δείχνουν πως πρόκειται έναν Ελληνικό ρυθμό, ίσως μάλιστα τον μοναδικό πραγματικά γηγενή ρυθμό κολόνας στην Ελλάδα, που συνεχίστηκε και στο Βυζάντιο. Την πραγματική τους “δόξα” όμως, γνώρισαν στην Δύση, όπου χρησιμοποιήθηκαν ευρέως σε θρησκευτικά και κοσμικά κτίρια.
Πιθανά οι αρχαίοι Έλληνες δεν τις χρησιμοποίησαν για να στηρίζουν ναούς και κτίρια γιατί απλά τις θεώρησαν λιγότερο ανθεκτικές. Τις χρησιμοποίησαν όμως, όπως θα δούμε παρακάτω, για να στηρίζουν κατασκευές χωρίς βάρος.





Κάπως διαφορετικές μας τις δείχνουν οι δυο τοιχογραφίες της "Σχολής Ραφαήλ".
Εδώ, και στην επόμενη εικόνα.





Οι κολώνες ονομάστηκαν “Σολομώντειες” διότι η περιγραφή των δύο κολόνων του Ναού του Σολομώντα δίνει την εντύπωση κάποιου σπειροειδούς φυτικού μοτίβου. (ρόδια ή κρίνα λένε οι Εβραϊκές, σταφύλια και άμπελο λέει μια μεταγενέστερη Βυζαντινή.) Έτσι κι αλλιώς, κάθε φυτικό μοτίβο παρέπεμπε για τους Έλληνες στον Διόνυσο, οπότε γι αυτούς, ο ναός του Σολομώντα ήταν ναός του Διονύσου, κατά τον Ιωάννη τον Λυδό. «Οι Έλληνες πίστεψαν πως το ιερό του ναού των Ιεροσολύμων είναι του Διονύσου, γιατί, όπως αυτοί λένε, στους δυο στύλους αντίκρυ στο άδυτο, υπήρχαν παλιότερα χρυσές άμπελοι που σήκωναν τα παραπετάσματα που ήταν βαμμένα με πορφύρα και κόκκο». 1



Διάφορα δείγματα
Σολομώντειου ρυθμού.


Δυστυχώς όμως  αυτοί οι στύλοι του Ναού του Σολομώντα ήταν από χαλκό, όχι από μάρμαρο, άλλωστε καταστράφηκαν μαζί με τον Πρώτο Ναό το 587 π. Χ. Ούτε μπορεί να προέρχονταν από τον επόμενο ναό του Ηρώδη, μια που φτιάχτηκαν στην Ελλάδα.  

Ο στόχος της τελικής καταστροφής του Ναού από τους Ρωμαίους το 70 μ. Χ. ήταν η εξάλειψη της Ιουδαϊκής Θρησκείας, πράγμα που θα αντίφασκε με την διατήρηση αυτών των δύο στηλών.
Γιατί, αυτές οι δυο κολώνες ήταν ιερές, μέχρι και που είχαν και ονόματα.  “καὶ ἔστησεν τοὺς στύλους κατὰ πρόσωπον τοῦ ναοῦ ἕνα ἐκ δεξιῶν καὶ τὸν ἕνα ἐξ εὐωνύμων καὶ ἐκάλεσεν τὸ ὄνομα τοῦ ἐκ δεξιῶν Κατόρθωσις καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἐξ ἀριστερῶν Ἰσχύς” 2  (Ιαχείν και Αβαίζ στα Εβραϊκά κατά τον Ιώσηπο. 3) Επιπλέον, όπως είπαμε, οι περιγραφές της Βίβλου και του Ιώσηπου δεν τεκμηριώνουν σαφώς κάποιο ελικοειδές χάραγμα, αλλά ένα επιπρόσθετο διακοσμητικό μοτίβο.

Συνεπώς, η επίσημη αρχαιολογία θεωρεί τις κολώνες του Μ. Κωνσταντίνου ως τα αρχαιότερα δείγματα Σολομώντειας κολόνας. Κάτι έχουν παραβλέψει όμως.


Μία εκδοχή της τελικής όψης
 του μνημείου των Πλαταιών.




Οι Έλληνες, για να γιορτάσουν τη νίκη κατά των Περσών στις Πλαταιές, αφιέρωσαν στους Δελφούς τρία χάλκινα φίδια με μπλεγμένο κορμό που, σχηματίζοντας “Σολομώντεια κολόνα” στήριζαν ένα χρυσό Τρίποδα. Τα τρία φίδια απεικόνιζαν τις Ελληνικές φυλές. Απάνω στις φολίδες τους ήταν γραμμένα τα ονόματα όσων πόλεων πολέμησαν.

Έτσι, το αρχαιότερο δείγμα Σολομώντειας κολόνας, δεν είναι από τον Β' αιώνα μ. Χ. που υπολογίζουν οι Ιστορικοί την κατασκευή των στύλων του Μ. Κωνσταντίνου, αλλά ανέρχεται ήδη στο 478 π.Χ.   

Ο χρυσός τρίποδας που στήριζαν τα φίδια, ένα άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, και ένα του Ποσειδώνα, φτιάχτηκαν από τα λάφυρα με κοινή απόφαση των Ελλήνων, σαν ευχαριστήρια προσφορά στους θεούς. 4

Σήμερα, ό, τι απέμεινε από το μνημείο των Δελφών βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, όπου μεταφέρθηκε, και αυτό, από τον Μέγα Κωνσταντίνο.


Αυτό που απέμεινε από το μνημείο των Πλαταιών.
Ιππόδρομος Κων/λης.



Άλλη εκδοχή της τελικής μορφής του μνημείου των Πλαταιών.
Είναι πιο λογική, γιατί ο Τρίποδας ήταν ολόχρυσος.


Μέχρι εδώ, λοιπόν, έχουμε αδιάσειστες απτές μαρτυρίες.
Και όμως μπορούμε να πάμε πολύ πιο πίσω, αν βασιστούμε στις λογοτεχνικές περιγραφές: Το τρικέφαλο φίδι ήταν ανέκαθεν ελληνικό εθνικό σύμβολο. «Τριέλικτος Δράκων» διακοσμούσε, πχ, κατά τον Όμηρο και τον θώρακα που φτιάχτηκε ειδικά για τον αρχηγό των Πανελλήνων Αγαμέμνονα. 5
Μόλις “πεταχτήκαμε” στον 8ο αιώνα π. Χ.: «κυάνεος ελέλικτο δράκων κεφαλαί δε οι ήσαν τρεις αμφιστρεφέες, ενός αυχένος εκπεφυίαι»
Και πάλι βέβαια, δεν πλησιάσαμε χρονολογικά το ναό του Σολομώντα. (10ος αιώνας π. Χ.) Τον πλησιάσαμε τεχνολογικά όμως... (Μπρούντζος) και επειδή οι περιγραφές των δύο στύλων δεν μας δίνουν καθαρή εικόνα για τον ρυθμό τους,  μάλλον πρέπει να ισχυριστούμε με βεβαιότητα πως οι πρώτες γνωστές Σολομώντειες κολόνες παγκοσμίως  είναι Ελληνικές, και ανάγονται στον 5ο αι. π. Χ.

Από εκεί και πέρα μπορούν να γίνουν πολλές υποθέσεις.
Μήπως το οφιοειδές σπειροειδές μοτίβο υπήρχε αρχικά και στον Εβραϊκό ναό, με πρότυπο τον “Χαλκούν Όφιν” του Μωυσή, το οποίο ο  Ευαγγελιστής Ιωάννης ταύτισε ακόμα και με τον Ιησού; : «…και καθώς Μωυσής ύψωσεν τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δειν τον υιόν του ανθρώπου…» 6

Το θέμα παραμένει ανοικτό στην έρευνα.

Δημήτρης Σκουρτέλης


Και άλλες Σολομώντειες κολώνες


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 Κάκτου, Ορφικά, τομ. Β΄, σελ. 242. Ιωάννης Λυδός
2 Παλαιά Διαθήκη, Χρον. 2, 3, 17
3 Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Η, 77-78 “κατεσκεύασε δὲ ὁ Χείρωμος οὗτος καὶ στύλους δύο χαλκοῦς ἔσωθεν τὸ πάχος τεσσάρων δακτύλων. ἦν δὲ τὸ μὲν ὕψος τοῖς κίοσιν ὀκτωκαίδεκα πήχεων, ἡ δὲ περίμετρος δέκα καὶ δύο πηχῶν· χωνευτὸν δ᾽ ἐφ᾽ ἑκατέρᾳ κεφαλῇ κρίνον ἐφειστήκει τὸ ὕψος ἐπὶ πέντε πήχεις ἐγηγερμένον, ᾧ περιέκειτο δίκτυον ἐλάτῃ χαλκέᾳ περιπεπλεγμένον καλύπτον τὰ κρίνα. [78] τούτου δὲ ἀπήρτηντο κατὰ διστιχίαν καὶ ῥοιαὶ διακόσιαι. τούτων τῶν κιόνων τὸν μὲν ἕτερον κατὰ τὴν δεξιὰν ἔστησε τοῦ προπυλαίου παραστάδα καλέσας αὐτὸν Ἰαχείν, τὸν δ᾽ ἕτερον κατὰ τὸ ἀριστερὸν ὀνομάσας αὐτὸν Ἀβαίζ.”
4 Πλούταρχος, περί της Ηροδότου κακοηθείας, 42. Ηρόδοτος, 9, 81. Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 132
5 Ιλιάς, Λ, 16-44.
6. Καινή Διαθήκη, Κατά Ιωάννην, Γ΄, 14.

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Το Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου. (Μετάφραση)

Εισαγωγή

Το Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου δεν συγκαταλέγεται στα "Κανονικά" βιβλία της Καινής Διαθήκης. Αποκαλείται "Απόκρυφο", ένας όρος που πήρε αρνητική σημασία, η οποία όμως δεν έχει νόημα στο παρόν κείμενο.

Διότι, το "Πρωτευαγγέλιον" μας είναι απαραίτητο γιατί ξεκαθαρίζει μεγάλο αριθμό αφηγηματικών κενών των Τεσσάρων Ευαγγελίων, γύρω από τον βίο της Θεοτόκου κυρίως. 
Μαθαίνουμε, λοιπόν, πως γεννήθηκε η Παναγία, ποιοι ήταν οι γονείς της,
μαθαίνουμε πως και γιατί δολοφονήθηκε ο αρχιερέας Ζαχαρίας, γεγονός στο οποίο αναφέρεται ακροθιγώς ο Κύριος, 
μαθαίνουμε πως και γιατί η Παρθένος Μαρία δόθηκε στον γέροντα Ιωσήφ από τους αρχιερείς, 
μαθαίνουμε για την οργή των αρχιερέων κατά του Ιωσήφ όταν ανακαλύφθηκε πως η παρθένος που του δόθηκε έμεινε έγκυος, και τον τρόπο που αποκαλύφθηκε η αλήθεια γι αυτό,
μαθαίνουμε πως και γιατί η παρθένος Μαρία έζησε τα παιδικά της χρόνια μέσα στο Ναό του Σολομώντα, πράγμα το οποίο εορτάζουμε ως "Εισόδεια της Θεοτόκου".
Το Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου, αποτελεί λοιπόν μοναδική πηγή για πολλές "Θεομητορικές" εορτές και για την εικονογραφία που τις συνοδεύει, και είναι ανάγνωσμα απαραίτητο για κάθε αγιογράφο.

Δημήτρης Σκουρτέλης.

Το μεταφρασμένο κείμενο το πήρα από εδώ:
Myriobiblos Home


ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΙΑΚΩΒΟΥ


Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια : Αθανάσιος Καραλάσκος  
Από το βιβλίο του Ιωάννη Δ. Καραβιδόπουλου Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα. Τόμος α΄ Απόκρυφα Ευαγγέλια, Θεσσαλονίκη 1999, εκδόσεις Πουρναρά   

Το Γενέσιον της Θεοτόκου
Η πηγή της αφήγησης είναι
το Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου.
Έργο Δημητρίου Σκουρτέλη.


ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ



1.1. Στις ‘ιστορίες των δώδεκα φυλών του Ισραήλ’ γίνεται λόγος για τον Ιωακείμ, που ήταν πολύ πλούσιος και συνήθιζε να προσφέρει διπλά τα δώρα του στο Ναό, λέγοντας: «Ας είναι ένα μέρος της περιουσίας μου για το λαό και ένα άλλο αφιερωμένο στον Κύριο μου για να συγχωρεί τις αμαρτίες μου και για τον εξιλασμό μου». 2. Πλησίαζε η ημέρα τον Κυρίου η μεγάλη και οι υιοί Ισραήλ πρόσφεραν τα δώρα τους. Στάθηκε τότε μπροστά του ο Ρουβείμ και του είπε: «Δεν σου επιτρέπεται να προσφέρεις πρώτος τα δώρα σου, αφού δεν έκανες απογόνους στον Ισραήλ». 3. Ο Ιωακείμ τότε λυπήθηκε πολύ και πήγε στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ μονολογώντας: «Θα κοιτάξω προσεκτικά στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, για να διαπιστώσω αν είμαι ο μόνος που δεν έκανα απογόνους στον Ισραήλ». Ερεύνησε και βρήκε οτι όλοι οι δίκαιοι ανάστησαν απογόνους στον Ισραήλ. Θυμήθηκε και τον πατριάρχη Αβραάμ που την έσχατη ώρα του χάρισε ο Θεός υιό, τον Ισαάκ. 4. Λυπήθηκε πολύ ο Ιωακείμ και δεν εμφανίστηκε στη γνναίκα του, αλλά κατευθύνθηκε στην έρημο, όπου έστησε τη σκηνή του, νήστεψε επίσης σαράντα μερόνυχτα μονολογώντας: «Δεν θα κατεβώ ούτε για φαγητό ούτε για ποτό, έως ότου με επισκεφτεί ο Κύριος, ο Θεός μου, και θα είναι τροφή και ποτό η προσευχή μου».

2. 1. Η γυναίκα του η Άννα θρηνούσε δύο θρήνους και οδυρόταν δύο οδυρμούς, έλεγε: «Θα οδύρομαι για τη χηρεία μου, θα οδύρομαι για την ατεκνία μου». 2. Πλησίαζε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και της είπε η δούλη της η Ιουδίθ: «Έως πότε θα ταπεινώνεις τον εαυτό σου; Να έφτασε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και δεν επιτρέπεται να πενθείς. Πάρε, λοιπόν, αυτή τη μαντίλα που μου έδωσε η κυρία του εργαστηρίου, δεν αρμόζει άλλωστε σε εμένα να τη φορώ, γιατί εγώ είμαι δούλα, ενώ αυτή έχει βασιλικά χαρακτηριστικά». 3. Και η Άννα της αποκρίθηκε: «Φύγε από κοντά μου, και εγώ δεν τα προκάλεσα αυτά, αλλά ο Κύριος με ταπείνωσε, μήπως όμως κάποιος πανούργος σου χάρισε το μαντήλι και ήρθες να μοιραστείς μαζί μου την αμαρτία σου;" Και η Ιουδίθ απάντησε: «Γιατί να σε καταραστώ, αφού ο Κύριος έκλεισε τη μήτρα σου για να μην δώσεις καρπό στον Ισραήλ»; 4. Στεναχωρήθηκε πολύ η Άννα. Πέταξε απο πάνω της τα πένθιμα ρούχα, έλουσε το κεφάλι της και ντύθηκε τα νυφικά της φορέματα. Κατά την ένατη ώρα κατέβηκε στον κήπο να περπατήσει. Είδε μια δάφνη, κάθησε κάτω απο αυτήν και ικέτεψε με τέτοια θερμά λόγια τον Κύριο: «Θεέ των πατέρων μας, ευλόγησε με και εισάκουσε τη δέηση μου, όπως ευλόγησες τη μήτρα της Σάρρας και της έδωκες υιό, τον Ισαάκ».

3. 1. Καθώς έστρεψε τα μάτια της προς τον ουρανό, είδε μια φωλιά σπουργιτιών μέσα στη δάφνη και θρήνησε μέσα της λέγοντας: «Αλίμονο σε μένα, ποιος με γέννησε; ποιά μήτρα με έφερε στον κόσμο; Γεννήθηκα καταραμένη ανάμεσα στους υιούς Ισραήλ και με χλεύασαν στο Ναό του Κυρίου. 2. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα πετεινά του ουρανού, αφού ακόμη και τα πετεινά του ουρανού είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα θηρία της γης, γιατί ακόμη και τα θηρία είναι γόνιμα ενώπιον Σον, Κύριε. 3. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε αυτά τα (τρεχούμενα) νερά, αφού ακόμη και τα νερά είναι γονιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε τούτη εδώ τη γη, γιατί ακόμη και τούτη η γη προσφέρει τους καρπούς της στον κατάλληλο καιρό και Σε ευλογεί, Κύριε».

4. 1. Και να ένας άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε μπροστά της και της είπε: «Άννα, Άννα, ο Κύριος εισάκουσε τη δέηση σου, θα συλλάβεις και θα γεννήσεις και θα μιλούν για το σπέρμα σου σε όλη την οικουμένη». Και η Άννα αποκρίθηκε: «Ζει Κύριος, ο Θεός μου, εάν γεννήσω, είτε αγόρι είτε κορίτσι, θα το προσφέρω ως δώρο στον Κύριο, τον Θεό μου, να τον υπηρετεί όλες τις ημέρες της ζωής του». 2. Ήλθαν τότε δύο αγγελιοφόροι και της είπαν: «Να, ο Ιωακείμ, o άνδρας σου, έρχεται με τα πρόβατα του». Άγγελος Κυρίου είχε κατεβεί σε αυτόν και του είπε: «Ιωακείμ, Ιωακείμ, ο Κύριος, ο Θεός εισάκουσε τη δέηση σου, κατέβα λοιπόν από αυτόν τον τόπο, γιατί η γυναίκα σου θα συλλάβει». 3. Κατέβηκε τότε ο Ιωακείμ, κάλεσε τους βοσκούς του και τους παράγγειλε: «Φέρτε εδώ δέκα προβατίνες χωρίς κηλίδα ή ψεγάδι για να τις προσφέρω θυσία στον Κύριο, το Θεό μου, φέρτε μου επίσης δώδεκα μοσχάρια τρυφερά για να τα προσφέρω στους ιερείς και τη γερουσία και φέρτε μου τέλος και εκατό κατσίκια για όλο το λαό». 4. Και να ο Ιωακείμ έφθασε με τα κοπάδια του και η Άννα στάθηκε στην πύλη, σαν είδε τον Ιωακείμ να έρχεται, έτρεξε και κρεμάστηκε στο λαιμό του λέγοντας: «Τώρα ξέρω καλά ότι ο Κύριος, ο Θεός μου έδωκε πλούσια την ευλογία Του, γιατί να που η χήρα δεν θα είναι πια χήρα και να που η άτεκνος θα συλλάβει». Ο Ιωακείμ ξεκουράστηκε την πρώτη ημέρα στο σπίτι του.

5. l.Την επόμενη μέρα πρόσφερε τα δώρα του αναλογιζόμενος: «Αν ο Κύριος, ο Θεός, μου δώσει χάρη, θα μου (το) φανερώσει το πέταλο του ιερέα». Πρόσφερε, λοιπόν, ο Ιωακείμ τα δώρα του και παρατηρούσε το πέταλο του ιερέα καθώς ανέβηκε στο θυσιαστήριο του Κυρίου και δεν είδε τίποτε να μαρτυρεί αμαρτία εναντίον του. Και είπε ο Ιωακείμ: «Τώρα ξέρω ότι ο Κύριος μου έδωσε τη χάρη του και συγχώρησε όλα τα αμαρτήματα μου». Έτσι κατέβηκε δικαιωμένος απο το Ναό του Κυρίου και γύρισε στο σπίτι του. 2. Εν τω μεταξύ συμπληρώθηκαν οι μήνες της και τον ένατο μήνα η Άννα γέννησε. Ρώτησε τη μαία: «Τι γέννησα»; Και εκείνη της αποκρίθηκε: «Κορίτσι». Είπε τότε η Άννα: «Η ψυχή μου σήμερα ευφράνθηκε όσο ποτέ άλλοτε» και την έβαλε στο κρεβάτι. Όταν συμπληρώθηκαν οι μέρες της, η Άννα πλύθηκε, έδωσε στο παιδί της το μαστό της για να θηλάσει και την ονόμασε Μαριάμ.

6. 1. Μέρα με τη μέρα το κορίτσι μεγάλωνε και όταν έγινε έξι μηνών, την κράτησε η μητέρα της ορθια για να δει αν στέκεται. Η Μαριάμ έκανε επτά βήματα και έπεσε στην αγκαλιά της. Την άρπαξε τότε η Άννα, τη σήκωσε υψηλά και είπε: «Ζει Κύριος, ο Θεός μου δεν θα περπατήσεις στη γη, έως οτου σε οδηγήσω στο Ναό του Κυρίου». Και διαμόρφωσε στο υπνοδωμάτιο της ένα εξαγνισμένο χώρο, οπου τίποτε το μολυσμένο ή ακάθαρτο δεν επέτρεπε να περάσει. Κάλεσε επίσης τις αμόλυτες θυγατέρες των Εβραίων για να παίζουν μαζί της. 2. Όταν το κορίτσι έγινε ενός έτους, ο Ιωακείμ έκανε γιορτή μεγάλη. Κάλεσε τους ιερείς, τους γραμματείς, τη γερουσία και όλο το λαό του Ισραήλ. Παρουσίασε τότε ο Ιωακείμ την κόρη του στους ιερείς και την ευλόγησαν λέγοντας: «Θεέ των πατέρων μας, ευλόγησε αυτήν την κόρη και χάρισε της όνομα ξακουστό και αιώνιο σε όλες τις γενιές». Και ο λαός αποκρίθηκε: «Γένοιτο, γένοιτο, αμήν». Την παρουσίασε επίσης στους αρχιερείς και αυτοί την ευλόγησαν λέγοντας: «Θεέ των πατέρων μας, στρέψε το βλέμμα Σου σε αυτή την κόρη και ευλόγησε την με την έσχατη και ολοκληρωτική ευλογία, που ανώτερη της δεν υπάρχει». 3. Την πήρε στην αγκαλιά της η μητέρα της και την οδήγησε στον εξαγνισμένο χώρο του υπνοδωματίου της, οπου της έδωσε το μαστό της για να θηλάσει. Και έψαλε η Άννα αυτό το άσμα στον Κύριο, τον Θεό: «Θα ψάλω ένα άσμα στον Κύριο, τον Θεό μου, γιατί με σπλαχνίστηκε και με απάλλαξε από τη ντροπή των εχθρών μου. Μου έδωσε ο Κύριος καρπό της δικαιοσύνης Του, μοναδικό και πολλαπλάσιο ενώπιον Του. Ποιος θα αναγγείλει στους υιούς της φυλής Ρουβείμ ότι η Άννα θηλάζει; Ακούστε, ακούστε, οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ ότι η Άννα θηλάζει». Κι αφού την έβαλε να αναπαυτεί στον εξαγνισμένο χώρο, βγήκε και υπηρετούσε τους καλεσμένους. Όταν τελείωσε το δείπνο, έφυγαν γεμάτοι αγαλλίαση, δοξάζοντας τον Θεό του Ισραήλ.

7. 1. Καθώς περνούσαν οι μήνες, το παιδί μεγάλωνε. Όταν έγινε δύο ετών, είπε ο Ιωακείμ στην Άννα: «Ας την οδηγήσουμε στο ναό του Κυρίου, για να εκπληρώσουμε την υπόσχεση που δώσαμε, μήπως μας στείλει ο Κύριος την οργή Του και δεν γίνει δεκτό τότε το Δώρο μας». Η Άννα τότε απάντησε: «Ας περιμένουμε το τρίτο έτος, για να μην αποζητήσει το κορίτσι τον πατέρα ή την μητέρα». Και o Ιωακείμ είπε: «Ας περιμένουμε». 2. Όταν έγινε τριών χρόνων το κορίτσι, είπε ο Ιωακείμ: «Προσκαλέστε τις αμόλυντες θυγατέρες των Εβραίων να πάρουν απο μια λαμπάδα, που θα κρατούν αναμμένη, ώστε να μην στραφεί το κορίτσι προς τα πίσω και μείνει αιχμάλωτη η καρδιά της μακριά απο το Ναό του Κυρίου». Έτσι έκαναν, λοιπόν, ώσπου ανέβηκαν στο ναό του Κυρίου, όπου ο ιερέας την υποδέχτηκε, την ασπάστηκε, την ευλόγησε και είπε: «Ο Κύριος δόξασε το όνομα σου σε όλες τις γενιές. Μέσα από εσένα θα αποκαλύψει o Κύριος στις έσχατες ημέρες τη λύτρωση Του στους Ισραηλίτες». 3. Ο ιερέας την έβαλε να καθίσει στον τρίτο αναβαθμό του θυσιαστηρίου. Ο Κύριος, ο Θεός, της έδωσε χάρη και χόρεψε (με τα πόδια της) και όλος ο λαός του Ισραήλ την αγάπησε.

Τα Εισόδεια της Θεοτόκου.
(Λεπτομέρεια)
Άλλο ένα  σημαντικό γεγονός
που γνωρίζουμε μόνο από το
Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου.
Έργο Δημητρίου Σκουρτέλη


8. l. Οι γονείς της επέστρεψαν γεμάτοι θαυμασμό και δοξάζοντας τον δεσπότη Θεό, γιατί η κόρη τους δεν στράφηκε προς τα πίσω. H δε Μαρία ζούσε στο Ναό του Κυρίου τρεφόμενη σαν περιστέρι και έπαιρνε την τροφή της απο το χέρι αγγέλου. 2.Όταν έγινε δώδεκα ετών, έκαναν συμβούλιο οι ιερείς συζητώντας: «Να η Μαρία έγινε δωδεκαετής ζώντας στο Ναό του Κυρίου, τι να κάνουμε λοιπόν με αυτήν για να μην μολύνει τον ιερό χώρο του Κυρίου»; Και είπαν στον αρχιερέα: «Εσύ στέκεσαι μπροστά στο θυσιαστήριο του Κυρίου, είσελθε, λοιπόν, και ό,τι σου αποκαλύψει ο Κύριος αυτό θα κάνουμε». 3. Ο αρχιερεάς φόρεσε το δωδεκακώδωνο άμφιο εισήλθε στα άγια των αγίων και προσευχήθηκε για αυτήν. Και να άγγελος Κυρίου του παρουσιάστηκε και είπε: «Ζαχαρία, Ζαχαρία, βγες έξω και συγκέντρωσε τους χήρους του λαού να φέρει ο καθένας ένα ραβδί και σε όποιον ο Κύριος δείξει κάποιο σημάδι, αυτού θα γίνει γυναίκα». Βγήκαν οι κήρυκες σε όλη την περιοχή της Ιουδαίας, ήχησε η σάλπιγγα του Κυρίου και έτρεξαν όλοι.

9. 1. Ο Ιωσήφ έριξε το σκεπάρνι και πήγε να τους συναντήσει. Όταν συγκεντρώθηκαν, πήγαν με τα ραβδιά στον αρχιερέα. Εκείνος πήρε τα ραβδιά όλων, εισήλθε στο Ναό και προσευχήθηκε. Αφού τελείωσε την προσευχή, πήρε τα ραβδιά, βγήκε και  τους τα παρέδωσε. Κανένα όμως σημάδι δεν υπήρχε σε αυτά. Το τελευταίο ραβδί το πήρε ο Ιωσήφ και να ένα περιστέρι ξεπήδηαε από το ραβδί και πέταξε πάνω στο κεφάλι του Ιωσήφ. Ο ιερέας είπε τότε  στον Ιωσήφ: «Σε σένα έλαχε ο κλήρος να παραλάβεις την παρθένο του Κυρίου υπό την προστασία σου». 2. Ο Ιωσήφ όμως απάντησε: «Έχω γιους και είμαι γέρος, ενώ αυτή είναι νεαρή, θα με περιγελάσουν οι υιοί Ισραήλ». Και ο ιερέας αποκρίθηκε στον Ιωσήφ: «Φοβήσου τον Κύριο, τον Θεό σου, και θυμήσου τι έκανε ο Θεός στον Δαθάν, τον Αβειρών και τον Κορέ, πως δηλαδή σχίστηκε η γη και τους κατάπιε εξαιτίας της αντιλογίας τους. Και τώρα φοβήσου και εσύ Ιωσήφ, μήπως συμβούν αυτά στο σπίτι σου». 3. Φοβήθηκε ο Ιωσήφ και την παρέλαβε υπό την προστασία του. Και είπε ο Ιωσήφ στη Μαρία: «Να, σε παρέλαβα απο το Ναο του Κυρίου και τώρα σε αφήνω στο σπίτι μου, πηγαίνω να χτίσω τις οικοδομές μου και θα επιστρέψω κοντά σου: Ο Κύριος θα σε διαφυλάξει».

10. 1. Συσκέφθηκαν οι ιερείς και είπαν: «Ας κάνουμε ένα παραπέτασμα για τον Ναό του Κυρίου». Και ο ιερέας πρόσταξε: «Καλέστε μου αμόλυντες παρθένες απο τη φυλή του Δαβίδ». Οι υπηρέτες πήγαν και αναζήτησαν και βρήκαν επτά παρθένες. Θυμήθηκε τότε ο ιερέας και το κορίτσι, την Μαριάμ, που καταγόταν απο τη φυλή του Δαβίδ και ήταν αμόλυντη ενώπιον του Θεού. Πήγαν τότε οι υπηρέτες και την έφεραν. 2. Τις οδήγησαν στο Ναο του Κυρίου και είπε ο ιερέας: «Ρίξτε κλήρο ποιά θα υφάνει το χρυσό και ποιά τον αμίαντο, ποιά το λινό και ποιά το μετάξι, ποιά το υακίνθινο και ποιά το κόκκινο και ποια την αληθινή πορφύρα». Κληρώθηκε στη Μαριάμ η αληθινή πορφύρα και το κόκκινο, τα πήρε και πήγε σπίτι της. Εκείνο τον καιρό έχασε τη λαλιά του ο Ζαχαρίας και τον αντικατέστησε ο Σαμουήλ, έως ότου ο Ζαχαρίας ξαναμίλησε. Η Μαρία πήρε το κόκκινο και άρχισε να κλώθει.


11. 1. Πήρε την στάμνα και πήγε να τη γεμίσει νερό. Και να μια φωνή της λέει «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου, ευλογημένη Συ εν γνναιξίν». Εκείνη έστρεψε το βλέμμα της δεξιά αριστερά, για να καταλάβει απο που έρχεται αυτή η φωνή. Κατατρομαγμένη γύρισε σπίτι της, τακτοποίησε τη στάμνα, πήρε την πορφύρα, κάθισε στην καρέκλα της και έκλωθε. 2. Και να άγγελος Κυρίου στάθηκε μπροστά της και της είπε: «Μη φοβάσαι Μαριάμ, βρέθηκε περίσσεια η χάρη του Θεού, που είναι Κύριος των πάντων, για σένα, γι’αυτό θα συλλάβεις απο το λόγο του». Όταν το άκουσε αυτό αναρωτήθηκε: Θα συλλάβω εγώ απο τον Κύριο, τον ζώντα Θεό, και θα γεννήσω οπως γεννά κάθε γνναίκα; 3. Και ο άγγελος Κυρίου αποκρίθηκε: «Όχι έτσι Μαριάμ, γιατί δύναμη Κυρίου θα σε καλύψει. Γι’αυτό και το άγιο παιδί θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, αυτός θα σώσει το λαό από τις αμαρτίες του. Και η Μαριάμ απάντησε: «Ιδού η δούλη Κυρίου ενώπιον Του, ας γίνει αυτό που λες». 12. 1. Αφού τελείωσε την πορφύρα και το κόκκινο, τα πήγε στον ιερέα, αυτός την ευλόγησε και είπε; «Μαριάμ, ο Κύριος δόξασε το όνομά σου, θα είσαι ευλογημένη σε όλες τις γενιές της γης». 2. Γεμάτη χαρά η Μαριάμ πήγε στην Ελισάβετ, τη συγγένισσα της, και χτύπησε την πόρτα. Ακούγοντας το χτύπο η Ελισάβετ, παραμέρισε το κόκκινο νήμα, έτρεξε προς την πόρτα και την άνοιξε. Όταν είδε τη Μαριάμ, την ευλόγησε και είπε: «Πώς μου έγινε αυτή η τιμή να με επισκεφτεί η μητέρα του Κυρίου μου; Γιατί να, αυτό που κρατώ στα σπλάχνα μου σκίρτησε και σε ευλόγησε. Η Μαρία, εν τω μεταξύ, είχε λησμονήσει τα μυστήρια για τα οποία της μίλησε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και ατενίζοντας τον ουρανό είπε: «Ποία είμαι εγώ Κύριε που όλες οι γενιές με ευλογούν;». 3. Έμεινε τρεις μήνες στην Ελισάβετ. Μέρα ομως με τη μέρα η κοιλιά της μεγάλωνε. Φοβήθηκε η Μαριάμ, γύρισε στο σπίτι της και κρυβόταν απο τους υιούς Ισραήλ. Ήταν τότε δεκαέξι ετών όταν συνέβαιναν αυτά τα μυστήρια.


13. 1. Ήταν στον έκτο μήνα, οταν τελικά ήλθε ο Ιωσήφ απο τις οικοδομικές του ασχολίες και μπαίνοντας στο σπίτι του, την βρήκε έγκυο. Χτύπησε το πρόσωπο του και ρίχτηκε κάτω σε ένα σάκκο, έκλαψε πικρά και είπε: «Με τι πρόσωπο θα αντικρίσω τον Κύριο, τον Θεό μου; Ποία προσευχή να κάνω γι’αυτήν την κόρη; Παρθένο την παρέλαβα απο το Ναό του Κυρίου, του Θεού μου, και δεν την προφύλαξα. Ποιος μου έστησε παγίδα; Ποιος έκανε αυτήν την πονηρία μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και μόλυνε την παρθένο; Μήπως σε εμένα επαναλήφθηκε η ιστορία του Αδάμ; Γιατί οπως ακριβώς την ώρα που δοξολογούσε ο Αδάμ το Θεό, ήρθε ο όφις βρίσκοντας μόνη την Εύα και την εξαπάτησε, έτσι ακριβώς συνέβη και σε μένα». 2. Σηκώθηκε ο Ιωσήφ απο το σάκκο, κάλεσε την Μαριάμ και της είπε: «Τι είναι αυτό που έκανες ξεχνώντας τον Κύριο, τον Θεό σου, που σε φρόντιζε; Γιατί ταπείνωσες τον εαυτό σου εσύ που ανατράφηκες στα άγια των αγίων και που έπαιρνες τροφή απο χέρι αγγέλου»; 3. Εκείνη έκλαψε πικρά λέγοντας: «Είμαι αμόλυντη εγώ και με άνδρα δεν είχα σχέσεις». Ρώτησε τότε ο Ιωσήφ: «Απο που λοιπόν συνέλαβες τον καρπό της κοιλίας σου;» Και αυτή απάντησε: «Ζει Κύριος ο Θεός μου, δεν ξέρω απο που είναι».


14. 1.O Ιωσήφ φοβήθηκε πολύ, απομακρύνθηκε και έπεσε σε περισυλλογή, τι να κάνει με αυτή. Και αναλογίστηκε: «Εάν κρύψω το αμάρτημά της, θα βρεθώ να αντιμάχομαι το νόμο του Κυρίου». Εάν πάλι την φανερώσω στους υιούς Ισραήλ, φοβούμαι μήπως υπάρχει κάτι το αγγελικό σε αυτήν και βρεθώ να έχω παραδώσει έναν αθώο στο θάνατο.Τι να κάμω με αυτή; Κρυφά θα τη διώξω μακριά μου». Με τέτοιες σκέψεις τον πρόλαβε η νύκτα. 2. Και να άγγελος Κυρίου εμφανίζεται στο όνειρό του και του λέγει: «Μη φοβηθείς αυτό το κορίτσι, γιατί αυτο που βρίσκεται στα σπλάχνα της προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει υιό και θα τον ονομάσεις Ιησού, γιατί αυτός θα σώσει το λαό από τα αμαρτήματα του». Σηκώθηκε τότε ο Ιωσήφ από τον ύπνο και δόξασε τον Θεό που του χάρισε την ευλογία αυτή, και πρόσεχε την Μαριάμ.


15. 1. Τον καιρό εκείνο ήρθε σ' αυτόν ο γραμματέας Άννας και του είπε: «Τι συνέβη και δεν φάνηκες στη σύναξη μας;» Ο Ιωσήφ του απάντησε: «Ήμουν ταλαιπωρημένος από το ταξίδι και ξεκουράστηκα την πρώτη μέρα». Στράφηκε τότε και είδε ο Άννας τη Μαριάμ έγκυο. 2.Φεύγει τρέχοντας προς τον ιερέα και του λέει: «Ο Ιωσήφ, για τον οποίον εσύ δίνεις μαρτυρία, παρανόμησε πολύ σοβαρά». Ρώτησε τότε ο ιερέας: «Γιατί μου το λες αυτό;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Την παρθένο που παρέλαβε από το Ναό του Κυρίου, τη μόλυνε, ολοκλήρωσε το γάμο με αυτήν κρυφά και δεν το φανέρωσε στους υιούς Ισραήλ». Αναρωτήθηκε τότε ο ιερέας: «Έκανε τέτοιο πράγμα ο Ιωσήφ;». «Στείλε υπηρέτες και θα βρεις έγκυο την παρθένο", απάντησε ο Άννας ο γραμματέας. Πήγαν οι υπηρέτες και τη βρήκαν στην κατάσταση που περιέγραψε ο Άννας. Οδήγησαν τότε αυτήν και τον Ιωσήφ στο δικαστήριο. 3. Είπε ο ιερέας: «Μαρία, γιατί το έκανες αυτό; γιατί ταπείνωσες τον εαυτό σου ξεχνώντας τον Κύριο, τον Θεό σου; Εσύ που ανατράφηκες στα άγια των αγίων και λάμβανες τροφή απο χέρι αγγέλου, εσύ που άκουσες τους ύμνονς και χόρεψες μπροστά στο Θεό, γιατί το έκανες αυτό;». Εκείνη έκλαψε πικρά λέγοντας: «Ζει Κύριος ο Θεός μου, είμαι καθαρή ενώπιον Του και δεν έχω σχέση με άντρα». 4. Είπε τοτε ο ιερέας στον Ιωσήφ: «Γιατί το έκανες αυτο;» Ο Ιωσήφ απάντησε: «Ζει Κύριος, εγώ είμαι καθαρός με αυτήν». Και ο ιερέας πρόσθεσε: «Μην παίρνεις ψεύτικο όρκο αλλά φανέρωσε την αλήθεια· ολοκλήρωσες κρυφά το γάμο μαζί της, δεν το φανέρωσες στους υιούς Ισραήλ, αλλά και δεν έσκυψες το κεφάλι σου στο κραταιό (θεϊκό) χέρι, για να ευλογηθεί το σπέρμα σου». Ο Ιωσήφ έμεινε σιωπηλός.


16. 1. Είπε ο ιερέας: «Δώσε πίσω την παρθένο που παρέλαβες απο το Ναό του Κυρίου». Τότε ο Ιωσήφ άρχισε να κλαίει. Ο ιερέας συνέχισε: «Θα σας δώσω να πιείτε το ‘ύδωρ της ελέγξεως του Κυρίου’ που θα φανερώσει ενώπιον σας τις αμαρτίες σας». 2. Πήρε ο ιερέας και έδωσε στον Ιωσήφ να πιεί, στέλνοντας τον στο βουνό. Και επέστρεψε σώος. Έδωσε και στη Μαριάμ να πιει στέλνοντάς την στο βουνό. Και επέστρεψε σώα. Θαύμασε τότε όλος ο λαός , αφού δεν βρέθηκε αμαρτία σε αυτούς. 3. Και είπε ο ιερέας: «Αφού ο Κύριος δεν αποκάλυψε αμαρτίες σε σας, ούτε εγώ σας κατακρίνω» και τους άφησε ελεύθερους. Πήρε ο Ιωσήφ τη Μαριάμ και επέστρεψε στο σπίτι του χαρούμενος και δοξάζοντας το Θεό του Ισραήλ.

17. 1. Ο βασιλιάς Αύγουστος εξέδωσε διαταγή να απογραφούν όλοι όσοι κατάγονται απο τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Και αναλογίστηκε ο Ιωσήφ: «Εγώ θα απογράψω τους γιους μου, με αυτό το κορίτσι όμως τι να κάνω; Πώς θα την απογράψω; Ως γυναίκα μου; Ντρέπομαι. Ως θυγατέρα μου; Μα όλοι οι υιοί Ισραήλ γνωρίζονν καλά ότι δεν είναι κόρη μου. Αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου, ας ενεργήσει όπως θέλει». 2. Έστρωσε το υποζύγιο, την έβαλε να καθίσει, πήρε τα γκέμια ο γιος του και ο Ιωσήφ ακολουθούσε. Πορεύτηκαν κοντά τρία μίλια έτσι. Σε μια στιγμή ο Ιωσήφ στράφηκε και είδε τη Μαρία σκυθρωπή και αναλογίστηκε: «Ίσως ο καρπός της την κάνει να πονά». Γυρίζει πάλι ο Ιωσήφ και την είδε να γελά, και είπε: «Μαρία, τι συμβαίνει; Το πρόσωπο σου το βλέπω πότε γελαστό και πότε σκυθρωπό». Η Μαρία απάντησε: «Είναι επειδή βλέπω ενώπιον μον δύο λαούς, έναν που κλαίει και θρηνεί και έναν που χαίρεται και αναγαλλιάζει». 3. Είχαν διασχίσει τη μισή διαδρομή και είπε η Μαριάμ: «Κατέβασε με από το υποζύγιο, επειδή αυτό που υπάρχει μέσα μου με πιέζει να εξέλθει». Την κατέβασε από το υποζύγιο και της είπε: «Πού να σε πάω και πού να σκεπάσω τη ντροπή σου; Ο τόπος είναι έρημος».


18. 1. Εκεί βρήκε ένα σπήλαιο, την έβαλε μέσα και άφησε τους γιους του να την φροντίζουν. Κατόπιν βγήκε να αναζητήσει μαμή στα μέρη της Βηθλεέμ. 2. Εγώ ο Ιωσήφ περπατούσα και όμως δεν προχωρούσα, έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά και είδα τον αέρα πλημμυρισμένο με φως, σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και τον είδα σταματημένο και τα ουράνια πουλιά ακίνητα. Και κοίταξα προς τη γη και είδα χάμω μια σκάφη και εργάτες ανασηκωμένους με τα χέρια μέσα στη σκάφη· όσοι έτρωγαν δεν έτρωγαν και όσοι σήκωναν το κεφάλι δεν μπορούσαν να το κατεβάσουν, όσοι πάλι άνοιγαν το στόμα τους δεν μπορούσαν να το κλείσουν, αλλά ολονών τα πρόσωπα ήταν στραμμένα προς τον ουρανό. Είδα και πρόβατα να περνούν και τα πρόβατα στάθηκαν ακίνητα και, όταν σήκωσε το χέρι του ο βοσκός για να τα χτυπήσει, έμεινε υψηλά. Και έριξα τα μάτια μου στον χείμαρρο και διέκρινα τα στόματα των μικρών προβάτων ανοιχτά χωρίς να πίνονν. Και ξαφνικά όλα εξακολούθησαν την πορεία τους.


19. 1. Και να μια γυναίκα που κατέβαινε απο το βουνό με ρώτησε: «Άνθρωπε που πηγαίνεις;» Εγώ απάντησα: "Ψάχνω μαμή Εβραία». Εκείνη μου αποκρίθηκε: «Και ποια είναι η ετοιμόγεννη στο σπήλαιο;» Εγώ απάντησα: «Η μνηστή μου». Μου είπε: «Δεν είναι σύζυγός σου;» Εγώ αποκρίθηκα: «Είναι η Μαριάμ που ανατράφηκε στο Ναό του Κυρίου και μου έλαχε ως γυναίκα υπό την προστασία μου. Φυσικά, λοιπόν, δεν είναι σύζυγός μου, αλλά έχει συλλάβει καρπό απο το Άγιο Πνεύμα». «Είναι αλήθεια αυτό;». «Έλα και δες», απάντησε ο Ιωσήφ και η μαμή πήγε μαζί του. 2. Σταμάτησαν όταν έφτασαν στο χώρο του σπηλαίου και να ένα φωτεινό σύννεφο επεσκίαζε το σπήλαιο και η μαμή αναφώνησε: «Γέμισε από δόξα η ψυχή μου σήμερα, παράδοξα είδαν τα μάτια μου, γιατί σωτήρας γεννήθηκε στον Ισραήλ». Ξάφνου το σύννεφο υποχώρησε από το σπήλαιο και φως μεγάλο έλαμψε μέσα στο σπήλαιο, ώστε ήταν αδύνατον να αντέξουν τα μάτια μας. Σε λίγο και εκείνο το φως έσβησε, ώσπου φάνηκε το βρέφος που ήρθε και πήρε το μαστό της μητέρας του, της Μαρίας. Και η μαμή ανεβόησε: «Μεγάλη μέρα για μένα σήμερα που είδα το καινούργιο αυτό θέαμα». 3. Βγαίνοντας η μαμή απο το σπήλαιο συνάντησε τη Σαλώμη και της είπε: "Σαλώμη, Σαλώμη, καινούργιο θέαμα έχω να σου διηγηθώ, μια παρθένος γέννησε παιδί που δεν το χωρά η φύση της». Και η Σαλώμη απάντησε: «Ζει Κύριος ο Θεός μου, μα αν δεν βάλω το δάκτυλο μου στη φύση της για να ερευνήσω, δεν θα πιστέψω οτι μια παρθένος γέννησε».

20. 1. Μπήκε στο σπήλαιο η μαμή και είπε στη Μαριάμ: «Πάρε την κατάλληλη θέση, γιατί μεγάλη φιλονικία υπάρχει γύρω απο εσένα». Έβαλε η Σαλώμη το δάκτυλό της στη φύση και έκραξε: «Αλίμονο στην αμαρτία και στην απιστία μου που θέλησα να δοκιμάσω τη δύναμη του ζώντος Θεού και να το χέρι μου αποκόπτεται με φωτιά». 2. Έπεσε στα γόνατα τότε λέγοντας στο Δεσπότη: «Θεέ των πατέρων μου, θυμήσου ότι είμαι απόγονος του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, κατάταξε με ανάμεσα στους πτωχούς, Συ γνωρίζεις δέσποτα, ότι έκανα θεραπείες στο όνομα σου και από Εσένα λάμβανα την ανταπόδοση μου». 3. Και να άγγελος Κυρίου ήρθε και της είπε: «Σαλώμη, Σαλώμη, σε άκουσε ο Κύριος, πρόσφερε το χέρι σου στο παιδί και κράτησέ το στην αγκαλιά, έτσι θα σωθείς και θα χαρείς». 4. Προσήλθε τότε η Σαλώμη, κράτησε το παιδί και είπε: «Θα προσκυνήσω Αυτό γιατί γεννήθηκε μεγάλος βασιλιάς στον Ισραήλ». Αμέσως θεραπεύτηκε η Σαλώμη, και βγήκε συγχωρημένη απο το σπήλαιο. Και τότε φωνή ακούστηκε να λέει: «Σαλώμη, Σαλώμη, μην αναγγείλεις όσα παράδοξα είδες, μέχρι να μπει το παιδί στα Ιεροσόλυμα».


21. 1. Και να ο Ιωσήφ ετοιμάστηκε να φύγει προς την Ιουδαία και θορυβος ξέσπασε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας· ήλθαν μάγοι ρωτώντας: «Πού βρίσκεται ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων; Είδαμε το αστέρι Του να ανατέλλει στην ανατολή και ήρθαμε να Τον προσκυνήσουμε». 2. Όταν το άκουσε ο Ηρώδης, ταράχτηκε και έστειλε υπηρέτες στους μάγους. Έστειλε και κάλεσε τους αρχιερείς και τους ανέκρινε ρωτώντας: «Πώς αναφέρονται τα σχετικά με τον Χριστό; Πού γεννιέται;» Εκείνοι απάντησαν: «Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, έτσι έχει γραφτεί». Αφού τους απέλυσε, ανέκρινε τους μάγους ρωτώντας: «Τι σημάδι είδατε για το γεννημένο βασιλιά;» Οι μάγοι απάντησαν: «Είδαμε ένα υπερμεγέθη αστέρα που έλαμψε και συσκότισε τους υπολοίπους, ώστε να μην φαίνονται· έτσι εμείς αντιληφθήκαμε ότι γεννήθηκε βασιλιάς στον Ισραήλ και ήλθαμε να τον προσκυνήσουμε». Είπε τότε ο Ηρώδης: «Πηγαίνετε και αναζητήστε τον και αν τον βρείτε, ειδοποιήστε και εμένα, για να τον προσκυνήσω». 3. Έφυγαν οι μάγοι και να ο αστέρας που είχαν δει στην ανατολή, τους οδηγούσε έως οτου έφτασαν στο σπήλαιο, και στάθηκε στην κορυφή του. Είδαν τότε οι μάγοι το παιδί με τη μητέρα Του και έβγαλαν από τους σάκκους τους χρυσό, λίβανο και σμύρνα. 4. Αφού οι μάγοι πήραν οδηγίες από άγγελο να μην μπούνε στην Ιουδαία, απο άλλο δρόμο πορεύτηκαν για την πατρίδα τους.


22. 1. Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης οτι τον ξεγέλασαν οι μάγοι, οργίστηκε και έστειλε φονιάδες παραγγέλνοντας τους: «Σκοτώστε τα βρέφη απο δύο χρονών και κάτω». 2. Όταν άκουσε η Μαριάμ ότι σκοτώνονν τα βρέφη, φοβισμένη πήρε το παιδί, το σπαργάνωσε και το έκρυψε σε ένα παχνί βοδιών. 3. Η δε Ελισάβετ όταν πληροφορήθηκε ότι ψάχνονν τον Ιωάννη, τον άρπαξε και κατευθύνθηκε προς την ορεινή περιοχή, ψάχνοντας χώρο για να τον κρυψει, αλλά χώρος για κρύψιμο δεν υπήρχε. Αναστέναξε τότε η Ελισάβετ με δυνατή φωνή και είπε: «Όρος Θεού δέξου τη μητέρα με το παιδί της». Και επειδή η Ελισάβετ δεν μπορούσε να ανέβει, αμέσως σχίστηκε το όρος και την δέχτηκε. Υπήρχε φως που τους φώτιζε, γιατί άγγελος Κυρίου ήταν μαζί τους και τους προστάτευε.


23. 1. Ο Ηρώδης έψαχνε τον Ιωάννη και έστειλε υπηρέτες στον Ζαχαρία ρωτώντας: «Πού έκρυψες τον γιο σου; «Αυτός τους αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι λειτουργός του Θεού και βρίσκομαι στο Ναό του Κυρίου, δεν ξέρω που είναι ο γιος μου». 2. Έφυγαν οι υπηρέτες και ανακοίνωσαν στον Ηρώδη όλα αυτά. Οργισμένος ο Ηρώδης είπε: «Ο γιος του θα βασιλέψει στο Ισραήλ». Έστειλε πάλι υπηρέτες σε αυτόν ρωτώντας: «Πες την αλήθεια, που είναι ο γιος σου; Γνωρίζεις καλά ότι η ζωή σου είναι στα χέρια μου». 3. Και είπε ο Ζαχαρίας: «Μάρτυρας του Θεού θα γίνω αν χύσεις το αίμα μου, γιατί την ψυχή μου θα τη δεχτεί ο Δεσπότης, αφού αίμα αθώο χύνεις στα πρόθυρα του Ναού του Κυρίου». Στο γλυκοχάραμα σκότωσαν τον Ζαχαρία, οι υιοί όμως του Ισραήλ δεν γνώριζαν το φόνο.


24. 1. Αλλά την ώρα του ασπασμού έφυγαν οι ιερείς και δεν πήραν την ευλογία του Ζαχαρία συμφωνα με την τάξη. Στάθηκαν λοιπόν οι ιερείς περιμένοντας να ασπαστούν τον Ζαχαρία κατά την διάρκεια της προσευχής και να δοξάσουν τον Ύψιστο. 2. Αργούσε να φανεί και όλοι φοβήθηκαν, ένας μάλιστα από αυτούς τόλμησε και μπήκε, και είδε δίπλα στο θυσιαστήριο ξεραμένο αίμα και ακούστηκε μια φωνή να λέει: «Ο Ζαχαρίας φονεύτηκε και δεν θα εξαλειφθεί η μνήμη του φόνου, έως ότου έρθει αυτός που θα αποδώσει δικαιοσύνη». Όταν άκουσε αυτά φοβήθηκε, βγήκε έξω και ανήγγειλε τα συμβάντα στους ιερείς. 3. Τόλμησαν τότε και εισήλθαν και είδαν τι είχε γίνει, μέχρι και οι αψίδες του Ναού γέμισαν με τους εκκωφαντικούς θρήνους των ιερέων που ξέσχισαν τα ρούχα τους απο πάνω έως κάτω. Το σώμα του όμως δεν το βρήκαν παρά μόνο το αίμα του που είχε γίνει σαν πέτρα. Έντρομοι βγήκαν έξω και ανήγγειλαν στο λαό ότι ο Ζαχαρίας είχε φονευτεί. Το έμαθαν όλες οι φυλές του λαού, τον πένθησαν και τον θρήνησαν για τρία μερόνυκτα. 4. Μετά απο τρεις ημέρες συσκέφτηκαν οι ιερείς για τον αντικαταστάτη του και ο κλήρος έλαχε στον Συμεών. Αυτός είχε πληροφορηθεί από το άγιο Πνεύμα ότι δεν θα έβλεπε θάνατο έως ότου δει τον Μεσσία σαρκωμένο.


25. Εγώ ο Ιάκωβος που έγραψα την ιστορία αυτή στην Ιερουσαλήμ, όταν δημιουργήθηκε θόρυβος με το θάνατο του Ηρώδη, αποσύρθηκα στην έρημο ώσπου καταλάγιασε ο θόρυβος στην Ιερουσαλήμ, δοξάζοντας τον Δεσπότη Θεό που μου έδωσε τη χάρη και τη σοφία να συγγράψω αυτή την ιστορία. Ας είναι η χάρις σε όσους σέβονται τον Κύριο Ιησού Χριστό του οποίου η δόξα ας παρατείνεται στους αιώνες. Αμήν.

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Περί Ακαδημαϊκών Γενεαλογιών

Του Άγγελου Παλιουδάκη
Μεταφρασμένο από το Αγγλικό πρωτότυπο
Angelos Palioudakis

Πηγή:


Αρχαίοι σοφοί
σε βυζαντινή μικρογραφία


Εισαγωγή του μεταφραστή


Θεωρούμε την επιστήμη σαν κάτι απρόσωπο και αντικειμενικό, αλλά όλοι μας ξέρουμε πόσο έχουν επηρεάσει το έργο μας οι δάσκαλοί μας. Άσχετα αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε

Η Μάθηση είναι Προσωπική Σχέση, πιο πολύ από Μελέτη. Γιατί με την προσωπική αυτή σχέση Μαθητή - Δασκάλου, αποκτάμε τη νοοτροπία, τον τρόπο, την μέθοδο, την ψυχολογία της έρευνας, που δεν διαφαίνεται πάντα στο τελικό αποτέλεσμα ενός επιστημονικού έργου.
Όλα ξεκίνησαν, λέμε, από την αρχαιότητα. Θεωρητικά. Γιατί πρακτικά, η γραμμή αυτή διακόπηκε. Οι τελευταίοι αρχαίοι “σοφοί” δεν άφησαν μαθητές. Και βάζω το “σοφοί” σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι άμοιροι ευθυνών γι αυτήν την διακοπή στη Μάθηση. Το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Τι έγινε με τις σχολές της Αλεξάνδρειας ή της Αντιόχειας; Της Ρώμης;
Αναρωτιέμαι μάλιστα αν ποτέ υπήρξε αυτή η διακοπή. Πρώτον, έχουμε γραμμή Ιεραρχών που ξεκίνησε από αυτούς που σπούδασαν την Αθήνα και την Αλεξάνδρεια.  Εκκλησιαστικά κείμενα, άλλωστε (οι περίφημοι ”αφορισμοί”) αποδείχνουν έμμεσα πως αυτή η διδασκαλία συνεχίστηκε, αν και δεν μπορούμε να την προσωποποιήσουμε. Ακόμα. Ουδέποτε απαγορεύτηκε η διδασκαλία της αρχαίας σοφίας για εκπαιδευτικούς λόγους στο Βυζάντιο. Απαγορεύτηκε η διδασκαλία της αρχαίας θρησκείας. (δες εδώ). Παρακμή όμως αυτών των σπουδών φυσικά και υπήρξε, μέχρι τον 11ο αιώνα.
Μολοντούτο, οι Ακαδημαϊκές σπουδές και πάλι ξεκίνησαν στο Βυζάντιο, και από εκεί εξαπλώθηκαν στη Δύση. Και αυτό, πια, δεν είναι θεωρητικό ή υποθετικό κατασκεύασμα ή εικασία. Υπάρχουν πλέον, συγκεκριμένες, Ακαδημαϊκές, Πανεπιστημιακές σχέσεις Δάσκαλου - Μαθητή, Καθηγητή - Φοιτητή, μερικές από τις οποίες θα δούμε αμέσως.


Σημειώνω πως η εικονογράφηση έγινε με επιμέλεια του μεταφραστή.

Δημήτρης Σκουρτέλης



Θεόδωρος Μετοχίτης.
Μαθηματικός,
αστρονόμος
και προστάτης των τεχνών



Περί

Ακαδημαϊκών

Γενεαλογιών.



Του Άγγελου Παλιουδάκη


Τις τελευταίες εβδομάδες προετοίμαζα την διπλωματική εργασία μου και, ευρισκόμενος στα αρχικά στάδια, αποφάσισα να χαρτογραφήσω την Ακαδημαϊκή γενελογία του επιβλέποντος καθηγητή μου, που είναι ο Ακαδημαϊκός εγγονός του Ίμρε Λάκατος. Αλλά τι είναι η Ακαδημαϊκή Γενεαλογία;


Ένα Ακαδημαϊκό γενεαλογικό δέντρο καταχωρεί αλυσίδες Ακαδημαϊκής μαθητείας, δηλαδή τις συνδέσεις μεταξύ Καθηγητή και Φοιτητή. Αυτές οι μαθησιακές αλυσίδες (ή δίκτυα) μπορούν να παρομοιαστούν με ένα οικογενειακό γενεαλογικό δέντρο.


Διογένης Λαέρτιος


Παρά το γεγονός πως η καταχώρηση σε αυτό το ιδιαίτερο είδος οικογενειακού δέντρου ήταν δημοφιλής στους αρχαίους ιστορικούς των ιδεών Διογένης Λαέρτιος στο έργο του: Βίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων και των εκάστη αιρέσει αρεσκόντων εν επιτόμω συναγωγή” δίνει ένα καλό παράδειγμα αρχαίου κειμένου που παρουσιάζει εξαντλητικούς καταλόγους των μαθητών καθενός από τους επιφανείς Έλληνες φιλοσόφους) έχει εγκαταλειφθεί από το κύριο σώμα των ιστορικών των ιδεών τους 20ου αιώνα. Το ενδιαφέρον αναζωπυρώθηκε τα τελευταία χρόνια με την  εμφάνιση διαφόρων διαδικτυακών συστημάτων καταχώρησης (Σχέδιο Μαθηματικών Γενεαλογιών, περ. 1997, Ακαδημαϊκό Οικογενειακό Δέντρο, Φιλοσοφικό Οικογενειακό Δέντρο) που προσπαθεί, ομαδικά να ενημερώσει τα δίκτυα των σχέσεων των σπουδών.

Το πρόβλημα με τέτοια διαδικτυακά ερευνητικά σχέδια, όμως είναι πως το περιεχόμενό τους καθορίζεται κατά πολύ από τους χρήστες, και, αντίθετα με την Βικιπαίδεια, δεν υπάρχουν κατευθυντήριες αρχές που να εξασφαλίζουν την αξιοπιστία και την σχετικότητα του περιεχόμενού τους. Στην ουσία, αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχουν παραπομπές σε αξιόπιστες πηγές που να υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς που εμφανίζονται σε αυτούς τους ιστότοπους, οπότε, πολλές καταχωρήσεις επιβαρύνονται με αναχρονισμούς και ανακρίβειες.

Η εντρύφηση στην Ακαδημαϊκή Γενεαλογία βοηθά στο να αποκτήσουμε σημαντική εσωτερική γνώση στο θέμα της Ιστορίας των Ιδεών, βλέποντας ορισμένες καθοριστικές συνδέσεις που είναι αρχικά αόρατες, αλλά πολύ εύγλωττες όσον αφορά την σταθερότητα και τις διακυμάνσεις των ιδεών.

Καλώς ή κακώς, δεν μπορούμε να πάμε πιο πίσω από τον 11ο αιώνα. (Την αρχή του ώριμου Μεσαίωνα) Το πρώτο Δυτικό Πανεπιστήμιο, αυτό της Βολωνίας, ιδρύθηκε το 1088, ενώ τα πρώτα ενδελεχή Βυζαντινά Ακαδημαϊκά Τμήματα, Το Νομικό και Φιλοσοφικό τμήμα του Πανεπιστήμιου της Κωνσταντινούπολης δημιουργήθηκαν περίπου το 1046 (την χρονιά που το Πανεπιστήμιο αυτό αναμορφώθηκε ή επανιδρύθηκε) Ο Ιωάννης ο VIII Ξιφιλίνος    ήταν ο πρώτος διευθυντής του Νομικού τμήματος του πανεπιστήμιου της Κωνσταντινούπολης και πιθανά ο Πατέρας της σύγχρονης Νομολογίας. Ο Μιχαήλ Ψελλός ήταν ο πρώτος διευθυντής του Φιλοσοφικού τμήματος. Μετά την Άλωση, ακολούθησε ένα κύμα Βυζαντινών μεταναστών στην Δυτική Ευρώπη, οπότε η γραμμή της Ακαδημαϊκής μαθητείας μεταφέρθηκε από την Ανατολή στην Δύση.

Από την αρχή του Πρώιμου Μεσαίωνα (5ος αιώνας) μέχρι την εμφάνιση του Δυτικού Σχολαστικισμού (περίπου 1100)  οι μόνοι που διέθεταν υψηλή μόρφωση, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση  ήταν ορισμένοι αδέσποτοι σχολιαστές (όπως ο Ιωάννης ο Φιλόπονος) και θεολόγοι (όπως ο Αυγουστίνος Ιππώνος,  Μάξιμος ο Ομολογητής και Ιωάννης ο Δαμασκηνός) αλλά και Πάπες (σαν τον Γρηγόριο Α’ ) Αρχιεπίσκοποι (σαν τον Λέοντα τον Μαθηματικό, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης  και διευθυντή του αναμορφωμένου Πανεπιστήμιου της Κωνσταντινούπολης και τον Ανσέλμο τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι) Οικουμενικοί Πατριάρχες (Σαν τους Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό, Ιωάννη Χρυσόστομο και Ιωάννη VII Ξιφιλίνο -που έγινε Οικουμενικός Πατριάρχης αφού αποσύρθηκε από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης)


Ο Μάξιμος Πλανούδης


Ώστε, πριν τον 11 ο αιώνα δεν υπήρχε κανονική ακαδημαϊκή γενεαλογία απλά μια γενεαλογία Χριστιανών θρησκευτικών ηγετών που ανάγονταν πιθανά (Κατά τις παραδοσιακές αφηγήσεις της Ανατολικής και της δυτικής Εκκλησίας) στους Δώδεκα Απόστολους. Καμία προ Χριστού ακαδημαϊκή γενεαλογία δεν επιβίωσε πέρα από τον πρώιμο Μεσαίωνα. Αφού η ένθερμη Πλατωνική Ακαδημία (ο τελευταίος σοβαρός ακαδημαϊκός θεσμός της Κλασικής αρχαιότητας που επιβίωσε πέραν της Ύστερης Αρχαιότητας) έκλεισε το 529 από την θεοκρατική Βυζαντινή κυβέρνηση, οι τελευταίοι ακαδημαϊκοί διασκορπίστηκαν παντού στον κόσμο χωρίς να αφήσουν διαδόχους που να μπορούν να ανιχνευθούν εύκολα μετά από μερικές γενιές.
Έτσι, οι Ακαδημαϊκές Γενεαλογίες θα έπρεπε να αναγεννηθούν τον 11ο αιώνα ώστε να είναι δυνατή η συνέχιση της μαθητείας από τον Ακαδημαϊκό “πατέρα” ή “μητέρα” στον “γιο” ή την “κόρη”. (*)

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, λοιπόν, σας παρουσιάζω την δικιά μου Ακαδημαϊκή Γενεαλογία. (Παρέλειψα τις παραπομπές για να ενθαρρύνω τον αναγνώστη να κάνει την δικιά του έρευνα είτε στο βιβλιοπωλείο του, είτε στα βιβλία του Google.)

Ιωάννης VIII Ξιφιλίνος >> Μιχαήλ Ψελλός >> Ιωάννης Ιταλός >> Ευστάθιος Νικαίας >> Άννα Κομνηνή >> Στέφανος Σκυλίτζης >> Θεόδωρος Πρόδρομος >> Νικηφόρος Βλεμμύδης >> Γεώργιος Ακροπολίτης >>Γεώργιος Παχυμέρης >> Μάξιμος Πλανούδης >> Μανουήλ Βρυέννιος >> Θεόδωρος Μετοχίτης >> Γρηγόριος Παλαμάς >> Νείλος Καβάσιλας >> Δημήτριος Κυδώνης >> Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός >> Βασίλειος Βησσαρίων >>  Johannes Regiomontanus >> Domenico Maria Novara >> Nicolaus Copernicus >> Georg Joachim Rheticus >> Johann Hommel >> Valentin Thau >> Valentin Steinmetz >> Christoph Meurer >> Philipp Müller >> Erhard Weigel >> Gottfried Wilhelm Leibniz >> Christian von Wolff >> Conrad Gottlieb Marquardt >> Johann Gottlieb Fichte >> Immanuel Hermann Fichte >> Christian Hermann Weisse >> Hermann Lotze >> James Ward >> George Edward Moore >> Richard Braithwaite >>Imre Lakatos


Σχετική εικόνα

Γρηγόριος Παλαμάς


Σημειώσεις περί των “απογόνων” του Ιωάννη Ξιφιλίνου:

Ο Μανουήλ Βρυέννιος ήταν επίσης ο Ακαδημαϊκός δισέγγονος του Nasir al-Din al-Tusi ((Nasir al-Din al-Tusi >> Shams ad-Din Al-Bukhari >> Γρηγόριος Χιονιάδης > > Μανουήλ Βρυέννιος)
Ο τελευταίος, ήταν ο Ακαδημαϊκός παππούς του Κοπέρνικου, και ο πρόγονος του Gottfried Wilhelm Leibniz.  
Ο Αργυρόπουλος ήταν πιθανά ένας από του Δασκάλους του Ντα Βίντσι.
Ο Λάσκαρης ήταν δάσκαλος του Budé, Ακαδημαϊκού πρόγονου του Hermann von Helmholtz που, με την σειρά του ήταν ο ακαδημαϊκός πρόγονος των Wilhelm Wundt και Karl Popper. Ο Johannes Regiomontanus ήταν επίσης ο πέμπτος στην σειρά Ακαδημαϊκός παππούς του Nicolas Oresme.

(Duns Scotus >> William of Ockham > > Jean Buridan >> Nicolas Oresme > Heinrich von Langenstein >> Johannes von Gmunden >> Georg von Peuerbach >> Johannes Regiomontanus).

Ο Erhard Weigel ήταν, πιθανά, το πρώτο άτομο που απέκτησε ποτέ ένα πτυχίο  PhD.

Ορισμένοι γνωστοί μαθηματικοί όπως οι Euler, Lagrange, Poisson, Fourier, Dirichlet, Kronecker, Hilbert, Minkowski, Connes, έχουν τους ίδιους Βυζαντινούς Ακαδημαϊκούς προγόνους μέσω του Leibniz. Διότι ο Leibniz ήταν σύμβουλος δι' αλληλογραφίας όχι μόνο του Wolff, αλλά και του Jacob Bernoulli,του Ακαδημαϊκού πρόγονου των προαναφερθέντων.

Η μόνη μακρινή Ακαδημαϊκή συμβουλευτική σχέση μεταξύ όσων ανέφερα εδώ, ήταν μεταξύ του Leibniz και του Wolff.

Οι μαθητές του Johann Hommel  περιλάμβαναν τον Tycho Brahe που ήταν Ακαδημαϊκός σύμβουλος του Johannes Kepler.

Ο  Johann Gottlieb Fichte συνάντησε τον Immanuel Kant στις 4 Ιουλίου του 1791. Ο Kant αργότερα θα ενστερνιστεί την εργασία του Fichte ως εν δυνάμει “Καντιανική”.

Ο Johann Gottlieb Fichte ήταν πατέρας του Immanuel Hermann Fichte.
Έως τον Lakatos, που είχε τουλάχιστον πέντε σημαντικούς μαθητές, οι άλλοι δεν απέκτησαν παρά ελάχιστους σημαντικούς απόφοιτους.


Η μελέτη του Ευστάθιου Θεσσαλονίκης
πάνω στα Ομηρικά Έπη
παραμένει αξεπέραστη
Παραθέτω επίσης μια δευτερεύουσα Ακαδημαϊκή γενεαλογία, αν πρέπει να ανιχνεύσω την καταγωγή ενός από τους Επιβλέποντες στην διπλωματική μου εργασία που είναι ο Ακαδημαϊκός εγγονός της Elizabeth Anscombe.

Niccolò Tartaglia >> Ostilio Ricci >> Galileo Galilei >> Vincenzo Viviani >> Isaac Barrow >> Isaac Newton >> Roger Cotes >> Robert Smith >> Walter Taylor >> Stephen Whisson >> Thomas Postlethwaite >> Thomas Jones >> Adam Sedgwick >> William Hopkins >> Edward John Routh >> Alfred North Whitehead >> Edward John Routh >> Alfred North Whitehead >> Bertrand Russell >> Ludwig Wittgenstein >> Elizabeth Anscombe.

Υποσημειώσεις στον κατάλογο των Ακαδημαϊκών απογόνων του Niccolò Tartaglia

Ο Niccolò Tartaglia ήταν ένας τυπικός επιστήμονας της Αναγέννησης που εργάζονταν εκτός Πανεπιστημίου, αυτοδίδακτος μαθηματικός που από τα 18 του άρχισε να ζει διδάσκοντας μαθηματικά επιχειρήσεων.
Άλλοι ακαδημαϊκοί απόγονοι του Adam Sedgwick περιλαμβάνουν τους: William Thomson (Lord Kelvin), George Gabriel Stokes, Arthur Cayley, Francis Galton, James Clerk Maxwell, John Strutt (Lord Rayleigh), Jagadish Chandra Bose, J. J. Thomson, Arthur Eddington, Ernest Rutherford, W. V. D. Hodge, Michael Atiyah, Nigel James Hitchin, Edward Witten, and Simon Donaldson.

Ο Bertrand Russell διδάχθηκε από τους Alfred North Whitehead και James Ward. Ο James Ward εμφανίζεται στον κατάλογο των Ακαδημαϊκών απογόνων του Ιωάννη Ξιφιλίνου μια που ήταν μαθητής του Lotze. (Δες παραπάνω)


Angelos Palioudakishttps://clewlesspassages.wordpress.com/2017/11/09/18/



(*) Σημείωση Δημήτρη Σκουρτέλη:

Ωστόσο οι Πατέρες της Εκκλησίας τόσο του 2ου έως και του 4ου αιώνα, σαν τον Αριστείδη τον Φιλόσοφο, τον Κλήμη Αλεξανδρείας ή τον Ιωάννη Χρυσόστομο είχαν μαθητεύσει στις φιλοσοφικές Σχολές της Αθήνας, της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας ενώ η συγκέντρωση φιλοσόφων πέριξ του Αυτοκρατορικού θρόνου στην Κωνσταντινούπολη την ίδια εποχή δέον να θεωρηθεί είδος πρώιμου Πανεπιστήμιου.
Ιδιαίτερη, αν και ανάλογη μορφή βέβαια είναι η Αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία.

Η παρακμή της Σχολής της Αθήνας είχε και ενδογενή αίτια. Οι τελευταίοι φιλόσοφοι παρίσταναν τους θεουργούς και τους Μάντεις, έκαναν ...θαύματα, και στόχευαν στο οικονομικό κέρδος, συγκρουόμενοι μεταξύ τους για την άγρα των μαθητών που έφταναν στον Πειραιά από όλον τον κόσμο, όπως περιγράφει ο Ευνάπιος. Πράγματι ο Ψελλός δηλώνει πεντακάθαρα πως η γραμμή Δασκάλου - μαθητή είχε διακοπεί, αν και μαρτυρεί πως υπήρχαν διάφοροι, στους οποίους ο ίδιος μαθήτευσε, που ισχυρίζονταν, αναποτελεσματικά όμως, πως κατείχαν τις διδασκαλίες των παλαιότερων. Δείτε εδώ )