Με χαρά μου “ντύνω” εικαστικά, με έργα μου και ένα μικρό βίντεο, την παρουσίαση του βιβλίου της Κωνσταντίνας Μόσχου “Όσο υπάρχει Ανατολή”, που η υπόθεσή του τοποθετείται στο Βυζάντιο.
Το χάσιμο των κτημάτων από τους “Δυνατούς”, που αναφέρεται εδώ, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που παράκμασε το ακριτικό αμυντικό σύστημα της Αυτοκρατορίας, που βασίζονταν οικονομικά στην μικρή και μεσαία ιδιοκτησία γης, που χρηματοδοτούσε την ραχοκοκαλιά του “Θεματικού” στρατού.
Η παρουσίαση θα γίνει στο Πολιτιστικό-Συνεδριακό κέντρο του Δήμου Περιστερίου, Εθν. Αντιστάσεως κ Καραθεοδωρή, την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014.
Δημήτρης Σκουρτέλης
Η Κωνσταντίνα Μόσχου, γνωστή και από τα αστυνομικά της μυθιστορήματα, τα οποία έγραψε μαζί με τη Γεωργία Παπαλυμπέρη, σε τούτο το ιστορικό μυθιστόρημα μας μεταφέρει στον Μεσαίωνα, στο 1050 μ.Χ. κάπου στο Βυζάντιο. Είναι η εποχή που πεθαίνει η αυτοκράτειρα Ζωή, μια σκοτεινή προσωπικότητα με συζύγους και εραστές. Όλα αρχίζουν στο αγρόκτημα κάποιου Σταυριανού, απόγονου ενός Ακρίτα, δηλαδή στρατιώτη που φύλαγε τα σύνορα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου ζουν μερικά πρόσωπα, οι ήρωες και οι ηρωίδες του μυθιστορήματος.
Πρώτα πρώτα η όμορφη Μαρτίνα, κόρη ενός ανθρώπου από τη Δύση, τυχοδιώκτη που τραβούσε για την Πόλη, ο οποίος την πούλησε στον Σταυριανό για λίγα χρυσά νομίσματα, και ο Αγαπητός, πρώην μοναχός, που την αγαπάει με τον δικό του τρόπο, έστω κι αν εκείνη τον αποφεύγει. Γυναίκα του Σταυριανού είναι η Κοραλλία και πεθερά του η Ευδοκία. Τα παιδιά του ζευγαριού, ευαίσθητα και έξυπνα, είναι ο Ακύλλας και η Ηλιοστάλαχτη. Κάπου έξω από το κτήμα ζει η Λαλένια, πλάσμα δαιμονικό και ίσως επικίνδυνο, με άγνωστο παρελθόν και αβέβαιο μέλλον.
Όλοι αυτοί ζουν ειρηνικά, όχι όμως χωρίς προστριβές, όταν ξαφνικά εμφανίζονται ληστές, άτομα που κυνηγούν θησαυρούς και είναι έτοιμα να διαπράξουν ακόμα και έγκλημα. Μόνο που το πρώτο θύμα που δολοφονείται σ' ένα μοναστήρι είναι ένας από τους ληστές.
Εκτός από μεσαιωνική περιπέτεια, το Όσο υπάρχει Ανατολή είναι ένα μυθιστόρημα για την αγάπη και το μίσος, για τις σχέσεις ανδρών και γυναικών, για το κυνήγι του χρήματος και την απληστία. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε πως «η Ιστορία επαναλαμβάνεται» παρακμιακά, υποχθόνια, ενώ στις εσωτερικές σελίδες γίνεται λόγος για τους Δου Νου Του, που θέλουν να πάρουν τα σπίτια του κόσμου. Ασφαλώς δεν πρόκειται για το γνωστό μας Δ.Ν.Τ., αλλά για τους Δυνατούς, ανθρώπους που εποφθαλμιούσαν το κτήμα του Σταυριανού.
Επίσης, διαβάζουμε πως το κράτος δεν παίζει με τίμιους όρους το παιγνίδι, πως «όλα είναι εξαγοράσιμα από τους κρατικούς υπαλλήλους». Ακόμα μαθαίνουμε πως για να πληρώσουν εκείνα που χρωστούν, οι αγρότες πρέπει να πουλήσουν τα κτήματά τους και ύστερα να ξενιτευτούν.
Περιέργως, στο μυθιστόρημα υπάρχουν και μερικοί στίχοι του Καβάφη, ο οποίος έζησε στον εικοστό αιώνα, κι αυτό η συγγραφέας το αποδίδει στο ότι στην Ευδοκία έρχονταν φωνές και οράματα από το μέλλον...Τελικά, έχοντας μελετήσει πολλά βιβλία και ιστορικά εγχειρίδια, η Κωνσταντίνα Μόσχου κατάφερε να μας χαρίσει ένα μυθιστόρημα με το άρωμα μιας σχεδόν ξεχασμένης εποχής, και να μιλήσει για ήθη κι έθιμα που έχουν εκλείψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου