Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Η απάτη της Σύγχρονης Τέχνης



ΠΡΟΛΟΓΟΣ-ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ

Συμφωνώ απόλυτα με τα συμπεράσματα του άρθρου, αλλά όχι με την αιτιολογία του φαινομένου της καταστροφής της Τέχνης στην Δύση. 

Δεν πρόκειται για επίθεση Μπολσεβίκων και Εβραίων στον Δυτικό Πολιτισμό. Γιατί Δυτικός Πολιτισμός όπως τον ορίζουμε ΔΕΝ υπάρχει. Η απολίτιστη Δύση εξελίχθηκε κάτω από την επίδραση του Ελληνικού και του Ρωμαϊκού πολιτισμού που της μεταδόθηκαν από το Βυζάντιο στις αρχές του Μεσαίωνα. 

Από τα τέλη του 19ου αι., με τον πόλεμο που η ίδια η Δύση διεξήγε κατά του Κλασικισμού, κατόρθωσε-επιτέλους- να αποτινάξει αυτές τις ΞΕΝΕΣ γι αυτήν επιρροές, και τώρα μας δείχνει το πραγματικό της αισθητικό προφίλ, το οποίο εμείς οι ραγιάδες υιοθετούμε με περηφάνια. 

Διαβάστε τι γράφει ο ΠερικλήςΓιαννόπουλος και ο Κόντογλου για το θέμα.

Δημήτρης Σκουρτέλης

Σύγχρονη τέχνη: Μία περίτεχνη απάτη

Αναδημοσιεύεται από το "ΙΔΕΑΠΟΛΙΣ"

Η πρώτη και πιο σαρωτική απάτη που διαπράχθηκε κατά της Δύσης, από τους εχθρούς της, ήταν η συσκότιση του ορισμού της τέχνης. 

Ξεκινώντας με τον “Εξπρεσιονισμό” του Kandinsky και υποστηριζόμενη από τις κουλτουριάρικες κριτικές του (σημ. μτφρ Εβραίου μαρξιστή, υποστηρικτή του Αvant Garde και του Κιτς) θεωρητικού της τέχνης Clement Greenburg, μία νέα αφηρημένη δημιουργικότητα καταπίεσε ολόκληρη την παράδοση στην τέχνη. Από αυτή τη μηδενιστική πλημμύρα παρασύρθηκαν η παραδοσιακή διδασκαλία της τέχνης, οι δεξιότητες που κληρονομήθηκαν από τους προϊστορικούς χρόνους ακόμα, η υψηλή καλλιέργεια, η καλαισθησία, το μέτρο ή η ιεραρχία, η φυσιοκρατία, η συμμετρία, η διακόσμηση, η τεχνική αξία, η αυτοδιάθεση και η “θελκτικότητα” στην τέχνη. Οι τεχνοτροπίες στη ζωγραφική, τη γλυπτική και την αρχιτεκτονική, που είχαν εξελιχθεί από την ευρωπαϊκή αρχαιότητα, συνετρίβησαν στις σελίδες της κριτικής θεωρίας της τέχνης - ένα γελοίο κατασκεύασμα της οικουμενικότητας που προσπάθησε (επιτυχώς) να προωθήσει τη σκέτη αφαιρετικότητα ως πρόοδο στην τέχνη. 

Η ειρωνεία έγινε μόδα. Τυχαίες πιτσιλιές χρωμάτων, εσκεμμένη αδεξιότητα, άσχημες μορφές και παιδαριώδης πρωτογονισμός κατέστησαν ως οι προτιμώμενοι τρόποι πνευματικής καλλιέργειας, μέσω μίας παράλογης μυθοπλασίας. Η αληθινή πρόοδος διαστρεβλώθηκε από τον πολιτιστικό μαρξισμό. Αυτή η διαστρέβλωση αργότερα ανακαλύφθηκε ότι μπορεί να εφαρμοστεί επιτυχημένα σε όλες τις πτυχές της δυτικής παράδοσης, πέρα από την ψευδή αναγωγή της αφαιρετικότητας ως διανόησης, ως μέσο επίθεσης σε κάθε πτυχή του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η επιτυχία τους στην κριτική και στη θεωρία της τέχνης όχι μόνο άνοιξε τον δρόμο για τον ολικό ξεπεσμό, αλλά η συνεχιζόμενη απλότητα του δυτικού κόσμου παραμένει το τεράστιο εμπόδιο που δεν μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τον αληθινό εαυτό μας. 

Σήμερα έχουμε τον “Κονσεπτουαλισμό” και τον “Αφαιρετικό Εξπρεσιονισμό” να κυριαρχούν στις σχολές Καλών Τεχνών - μπορεί κανείς να κάνει έναν χαλαρό περίπατο σε μία γκαλερί σύγχρονης τέχνης για να πάρει μία ιδέα από την ανοησία και την απροσδιόριστη παιδιαστικότητα που έχουν ως αποτέλεσμα. Κυριολεκτικά σωρός σκουπιδιών, διατεταγμένες κούκλες του σεξ, άνθρωποι να στέκονται με κουστούμια ζώων, μπορείς να βρεις οτιδήποτε άλλο εκτός από - τι ειρωνεία - πραγματική τέχνη. Πολλά ογκώδη παραληρήματα σχετικά με τα φανταστικά πλεονεκτήματα από την αέναη ροή της αντί-τέχνης έχουν εκδοθεί από κριτικούς τέχνης και διδάσκονται στις ακαδημίες σύγχρονης τέχνης. Όμως, ούτε μία λέξη από αυτά δεν ισοδυναμεί με κάτι περισσότερο από φιλελεύθερη ενοχή, νεανικό μίσος και άφθονη εμμονή με τα ανθρώπινα ελαττώματα και τις διαστροφές. Τίποτα που να δίνει την αίσθηση της ομορφιάς, του θετικού ή της αυτό-επιβεβαίωσης δεν έχει σχέση με αυτόν τον νεωτεριστικό ορισμό της τέχνης. Όλα χρησιμεύουν για να μας υπενθυμίζουν ότι το μεγαλείο είναι μία ψευδαίσθηση, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μηδενιστικά περιοριστικές και ότι δεν αξίζουμε την σωτηρία. 

Πράγματι, μας αξίζουν άσχημοι, λάγνοι, παιδιάστικοι πίνακες ζωγραφικής - αποτελούν μία επίθεση ενάντια στον ελιτισμό. Αλλά αυτή η άποψη αποτελεί η ίδια ένα ψευδές κατασκεύασμα, βασιζόμενο στην αλληγορία της ισότητας. Η αληθινή τέχνη δεν είναι ένα σύννεφο σκέτης δημιουργικότητας, όπου η ανεκτικότητα κατοχυρώνει την ελευθερία να παρουσιάζεις οτιδήποτε επιθυμείς ως τέχνη. Η σύγχρονη τέχνη υπάρχει μόνο ως πλατφόρμα μίσους ενάντια στην αληθινή τέχνη ή ενάντια σε κάθε μορφή τέχνης πριν τον μοντερνισμό, την πραγματική μορφή της οποίας προσπαθούν να καλύψουν με όρους όπως “ρεαλισμός”. Δεν υπάρχει καμία βάση για την σύγχρονη αφηρημένη τέχνη εκτός από το ότι αποδεικνύει πως το κοινό θα δεχτεί οτιδήποτε του υποδείξουν. Μετά από όλη τη μακρά περίοδο των Pollock, Picasso και Duchamp, ένα βιαστικό γκουγκλάρισμα του ορισμού της σύγχρονης τέχνης απογυμνώνει αυτή την περίεργη και δηλητηριώδη βάση. 

Ένας ορισμός του αφαιρετικού εξπρεσιονισμού αποκαλύπτει ότι η βάση του είναι “μία σχολή ζωγραφικής που άνθισε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και που χαρακτηρίζεται από την άποψη ότι η τέχνη είναι μη αντιπροσωπευτική και κυρίως αυτοσχεδιαστική”. Εάν αυτή η αποκάλυψη για την τέχνη είναι αλήθεια αυτό σημαίνει ότι ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Ραφαήλ, ο Φειδίας, ο Singer Sargent, ο Turner, ο Ρούμπενς, ο Τιτσιάνο, ο Ντα Βίντσι και κάθε καλλιτέχνης πριν από αυτό το κίνημα έχανε τον χρόνο του μαθαίνοντας πραγματικά την τέχνη της ζωγραφικής ή της γλυπτικής ή της αρχιτεκτονικής. Θα πρέπει να είχαν εξασκήσει τον τυχαίο αυτοσχεδιασμό, απελευθερώνοντας τον εαυτό τους από το ταλέντο και την τεχνική ικανότητα. Θα έπρεπε να πιτσιλούν χρώματα όπως ο βλακώδης Pollock, ή να ζωγραφίζουν συνέχεια τρεις λωρίδες, όπως ο απατεώνας Rothko. Ο μέσος άνθρωπος θεωρεί ότι η τέχνη που δημοσιοποιείται προέρχεται από σεβάσμιους και ταλαντούχους ακαδημαϊκούς και από οργανισμούς αφιερωμένους στην καλυτέρευση της κοινωνίας. Δεν μπορεί να εμβαθύνει ή να υποθέσει ότι το ήθος της σύγχρονης τέχνης είναι ένα τεράστιο ψέμα που διαβρώνει τον δυτικό πολιτισμό με ύβρη και μίσος. 

Η σύγχρονη τέχνη δεν μπορεί να συνυπάρξει στον ίδιο κόσμο με την παραδοσιακή τέχνη. Η σύγχρονη τέχνη μπορεί να υπάρξει μόνο ως κακοπροαίρετη αντίδραση κατά της ανωτερότητας που υπήρχε πριν από αυτή. Οι νεολιθικοί ζωγράφοι των σπηλαίων δεν θα μπορούσαν να αποφασίσουν ότι θα ήταν καλύτερο να αρνηθούν να ζωγραφίσουν ως δήλωση μίας εννοιολογικής αναρχίας, ή να δημιουργήσουν αφηρημένες “τοποθετήσεις” από δέρματα ζώων και άχυρο. Αν κάτι φαντάζει ανούσιο θα πρέπει κάποιος να συνεχίσει να ψάχνει βαθύτερα μέχρι να βρει κάποιο στοιχείο; Δεν θα παραμείνει κατά βάση ανούσιο; 

Η κριτική της σύγχρονης τέχνης από τον Clement Greenburg και τους ομοίους του είναι η μόνη πραγματική δημιουργική πτυχή της σύγχρονης τέχνης. Πρωτοστάτησε στο ύφος της κριτικής που εγκωμιάστηκε ως εσκεμμένα “μη αντιπροσωπευτική” και άνοιξε τις πύλες στις ατέλειωτες εύγλωττες φλυαρίες για “επαναπροσδιορισμό των προκαταλήψεων της τέχνης” και όλα τα τυπικά τσιτάτα του μοντερνισμού που συνδέονται με τις γενικές επιθέσεις στις δυτικές αξίες. Φαντασιοπληξίες περί προοδευτικότητας και εναντίον των παλιών τρόπων που είναι κουρασμένοι και έτοιμοι για τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, η ιδέα της δεξιοτεχνίας υποτιμάται - ο ζωγράφος γίνεται εικονογράφος, ο πραγματικός αρχιτέκτονας γίνεται συντηρητής και η φυσιοκρατία γίνεται μίμηση. 

Υπάρχει λόγος που κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης δεν υπήρχαν διάσημοι καλλιτέχνες να πετούν τυχαία χρώματα σε ένα καμβά στο Uffizi – επειδή κάτι τέτοιο είναι ηλίθιο. Είναι ολοφάνερα ηλίθιο. Ένα παιδί πραγματικά θα μπορούσε να το κάνει. Ο Turner ή ο Ρέμπραντ δεν είχαν να ανταγωνιστούν στη δημιουργική αρένα με ένα χαρακτήρα τύπου Tracy Emin, που περιφέρεται γύρω γύρω με αυτοπεποίθηση ταχτοποιώντας μανεκέν ή άστρωτα κρεβάτια διαλαλώντας το σαν τέχνη, επειδή δήθεν “πιέζει τα όρια”. 

Αυτό συμβαίνει επειδή χρειάζεται μια υπάρχουσα κοινωνία, σαν τη δική μας, σε ένα σταθερό επίπεδο πολυτελούς βλακείας, ικανή για να φιλοσοφήσει τέτοια προφανή ψέματα. Αυτή η σύγχυση, αυτό το τέλμα της οικουμενικότητας, προήλθε από την πολιτιστική νίκη των Μπολσεβίκων, η οποία άνοιξε την πόρτα σε όλους τους άλλους, και μέχρι και σήμερα παραμένει η ισχυρότερη στραγγαλιστική λαβή κατά του μέσου νου. Πολύ λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την τέχνη πια, επειδή είναι τόσο παράλογη ώστε γενιές έρχονται και παρέρχονται λέγοντας ότι “δεν την πιάνουν”. Και όλα αυτά επειδή η έννοια της τέχνης που εξελίσσεται είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, και επομένως είναι εύκολο να διαστρεβλωθεί. Η ημέρα που ο Marcel Duchamp κατάφερε να εκθέσει ένα ουρητήριο σε μία γκαλερί τέχνης ήταν η μέρα που ήρθαν τα πάνω κάτω. Αυτό που φαίνεται σαν μια αθώα σαχλαμάρα μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο κακό: Σύγχρονη Τέχνη. Ό,τι σχετίζεται με τη σύγχρονη τέχνη, και ως εκ τούτου με τον μοντερνισμό (συμπεριλαμβανομένου του μεταμοντερνισμού), βασίζεται στην πρόχειρη ιδέα του να είναι κάποιος εσκεμμένα κακός, για να αποδείξει ότι “οτιδήποτε μπορεί να είναι τέχνη”. Ακόμα και τώρα, αυτό εξακολουθεί να υφίσταται, όταν έχουμε συνηθίσει και πραγματικά περιμένουμε οι γκαλερί τέχνης να είναι απαίσιες και άσκοπες. 

Σήμερα, όχι μόνο οι γκαλερί, αλλά κάθε πτυχή της δυτικής κοινωνίας έχει δηλητηριαστεί με αυτό το σχετικιστικό δόγμα. Ένας ηθελημένος αντί-αισθητισμός προωθεί την ασχήμια για δικούς του λόγους. Από τη μουσική, τη μόδα, την επίπλωση και την αρχιτεκτονική, έχουμε εξαπατηθεί κάνοντας τον κόσμο απρεπή. Τα αστικά τοπία (εκτός από λίγα ανέγγιχτα ιστορικά κέντρα πόλεων, όπως το Παρίσι) αποτελούν ένα καταστροφικό, χλευαστικό αφιέρωμα στην έλλειψη καθορισμού ύφους. Είναι σκοπίμως αποσπασματικά και ασύμμετρα, θλιβερά τετράγωνα πολυκατοικιών: Ευθείες γραμμές, αδιακόσμητο σκυρόδεμα και πλαστικό. Μερικές φορές, όπου υπάρχουν κομψά ιστορικά κτίρια, τα καταστρέφουν με νεωτεριστικές προσθήκες (όπως η γκαλερί τέχνης του Τορόντο). Αυτά τα μονολιθικά τερατουργήματα εξυπηρετούν στο να μας υπενθυμίζουν την αναπόφευκτη φρίκη του μοντερνισμού, ως μια οντότητα που περιλαμβάνει τις αξίες της ασχήμιας και της αηδίας. Καμία ομορφιά δεν μπορεί να επικρατήσει στο κενό. Καθόλου οργανικά σχήματα, καθόλου φυσικά υλικά, καθόλου κλασσικά μοτίβα, καμία παραδοσιακή γλυπτική ή Ευκλείδεια τελειότητα δεν επιτρέπεται να υπάρχει. Αυτό το παραμορφωμένο τοπίο της δυστυχίας μάς κάνει να αισθανόμαστε βαθιά μέσα μας ότι είμαστε μέρος από κάτι που έχει πάει στραβά, το οποίο δεν αξίζει να επιβιώσει. Ξεφεύγουμε από τα όρια των μονότονων θαλάμων του γραφείου για να περπατήσουμε σε μια αυλή άσκοπης και φανταχτερής εταιρικής γλυπτικής. Υπό την σκιά των φτηνιάρικων κτιρίων κυκλώπειας πληκτικότητας. Αφύσικα, χωρίς έμπνευση. Αν μέσα στις καρδιές μας αντιλαμβανόμαστε ότι ο μοντερνισμός στον πυρήνα του είναι μία απάτη ή ένα κακό αστείο, μας επαναφέρει η παντοδύναμη τυραννία του σύγχρονου ορισμού της τέχνης, όπου τα πάντα είναι δυνητικά τέχνη και καθένας είναι ένας καλλιτέχνης. Εκτός, φυσικά, από την πραγματική τέχνη και τους πραγματικούς καλλιτέχνες. 

Και όπου σταματά η σύγχρονη αρχιτεκτονική έχουμε την σύγχρονη μόδα. Αυτό το απίστευτο προπύργιο της βλακείας και της τεμπελιάς φαίνεται να συνδυάζει ατέλειωτα καθημερινά ρούχα με επώνυμες μάρκες. Έχουν φύγει από τη μόδα πλέον τα κοστούμια των ανδρών, οι δερμάτινες μπότες, τα ωραία προσαρμοσμένα καπέλα και παλτά, τα λεπτομερή φορέματα για τις γυναίκες και τα ραπτικά πρότυπα κάθε είδους. Η νεολαία είναι ημίγυμνη σε έναν αέναο κύκλο μιας χίππυ επανάστασης εναντίον ενός αόρατου συντηρητικού καταπιεστή της σεξουαλικότητας, που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Τα σύγχρονα θέματα που επικρατούν είναι τα επιδεικτικά χρώματα, τα φαρδιά παντελόνια και τα t-shirts, συχνά εμπνευσμένα από κάποια πρόστυχη ποπ σταρ, που προωθεί το μοντέλο της απερίσκεπτης πόρνης δείχνοντας διαρκώς το μεσαίο δάχτυλο στην ιστορία της πατριαρχίας. 

Ο μοντερνισμός είναι ένας λάκκος μέσα στον οποίο η ομορφιά πρέπει να εξαλειφθεί. Η τραγωδία δεν πρέπει να υπάρχει. Η τέχνη είναι ένα είδος αυτοσαρκαστικού αστείου. Η κριτική σκέψη είναι το μόνο αληθινό έγκλημα και δεν επιτρέπεται. Οι νεωτεριστές είναι ανίκανοι να δουν ότι το να σου αρέσει κάτι σημαίνει ότι το κρίνεις και ότι κάτι άλλο μπορεί να μην σου αρέσει.. Η τέλεια ισότητα δεν υπάρχει στο σύμπαν και είναι αδύνατο να υπάρξει στον κόσμο της τέχνης, στη φύση ή στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι γκαλερί τέχνης δεν θα ανακαλύψουν ποτέ ξανά ιδιοφυΐες όπως ο Ντα Βίντσι ή ο Μπρέκερ εφόσον εκθέτουν πέστροφες καρφωμένες σε τοίχους και τηλεοράσεις που παίζουν στατικά. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα σε ένα κενό πνευματικού μηδενισμού, από το οποίο δεν υπάρχει διαφυγή. Πιέζοντας διαρκώς αθέατα όρια, όπως τα χάμστερ που σπρώχνουν μια ρόδα. Αν, όπως πιστεύω, δεν είμαστε πραγματικά καταδικασμένοι σ΄ αυτόν τον αφαιρετισμό, ως μέρος μίας πολυπαθούς καταδίκης, όπως θα υποστήριζε ο Σπένγκλερ, τότε μία αναθεώρηση του ύφους είναι πιθανή. Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που θα μπορούσαν να σπάσουν το σκοτάδι, να ξαναβρούν την ομορφιά και την τελειότητα της ιδέας που θα προέρχεται από το μυαλό ενός μόνου ανθρώπου, ενεργώντας με το ένστικτο. Αυτοί που θα κόψουν το άχρηστο λίπος εκατό χρόνων και θα αρχίσουν πάλι από όπου η Art Nouveau και σε κάποιο βαθμό η Art Deco, σταμάτησαν. Αυτοί οι μοναχικοί πολεμιστές πρέπει να αγωνιστούν για τις ιδέες που μπορούν να ανακτηθούν από την αέναη ανεξάντλητη πηγή της αληθινής δημιουργικότητας, η οποία έρεε για τα μεγάλα μυαλά της αρχαιότητας σαν ένα ορμητικό ποτάμι. Ιδέες και έργα που δεν είναι αφηρημένες ή απροσδιόριστες, αλλά φυσικές, αρχέγονες και προϊόντα έντονης εργασίας και αφοσίωσης για την κανονική αισθητική. 

Μετάφραση Ν.Κ.

Επίλογος

Βέβαια, μέσα στον άπειρο εγωισμό της τεχνοκρατικής εποχής πιστέψαμε πως μόλις τώρα μπορέσαμε να καταλάβουμε τα μυστικά του Σύμπαντος, της ανθρώπινης Σκέψης και της Τέχνης.
Τα σύγχρονα ρεύματα τεμάχισαν και κατηγοριοποίησαν την καλλιτεχνική έκφραση σε "κινήματα" και τελικά μετέτρεψαν το έργο τέχνης σε φοιτητική άσκηση.
Ο "Πολύς" Καντίσκι προσπάθησε να βγάλει και λεξικό της τέχνης, "αποδείχνοντας" πως η δεξιά διαγώνιος σταθεροποιεί ενώ η αριστερή αναστατώνει. Λυπάμαι αλλά μόνο γέλιο μου προκάλεσε το βιβλίο του, το οποίο θα ονόμαζα: "Η Τέχνη σε συνταγές μαγειρικής".
Στα παλιά έργα τέχνης θα βρούμε και Εξπρεσιονισμό, και κυβισμό, και φωβισμό και υπερεαλισμό, κλπ, συγκερασμένα εδώ και χιλιετίες όμως σε κάτι ανώτερο, ο οποίο λείπει στην μοντέρνα τέχνη.
Ένα το θετικό, οτι με αυτήν την Επανάσταση της Κατηγοριοποίησης και της Σαλαμοποίησης, κατέρρευσε ο Κλασικισμός, και έργα τέχνης που ήταν ήδη "μοντέρνα», όπως η Βυζαντινή τέχνη, απέκτησαν εκ νέου την σωστή τους θέση. Από εκει και μετά, δεν φταίνε οι επίγονοι των αρχικών μοντερνιστών πρωτοπόρων. Απλά αυτοί κατέληξαν εκεί που οδηγούνταν τα πράγματα εξ αρχής, στο Τίποτα.
Εγώ ήδη από το 1980, διδάχτηκα σε... σχολή Τέχνης πως δεν υπάρχει... Τέχνη, και αυτήν την στιγμή ο μοντέρνος καλλιτέχνης συνειδητά ομολογεί πως δεν ΘΕΛΕΙ να κάνει τέχνη, και εκθέτει πατσαβούρες και αποτσίγαρα.
Ολα αυτά με οδήγησαν στην Βυζαντινή αγιογραφία -ή άλλη επιλογή θα ήταν να παρατήσω τελείως την τέχνη, μια που αυτό διδάσκεται στις σχολές Καλών Τεχνών σήμερα.

Και αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως εξελίσσονται και στην Βυζαντινή Αγιογραφία τελικά, προφανώς θα επιστρέψω στις βραχογραφίες του Λασκώ, και γενικά οπουδήποτε μακριά από τερατουργήματα που προσβάλλουν την αισθητική και τη νοημοσύνη μου, και επιπλέον με υποχρεώνουν να τα θεωρήσω πρωτοποριακά και έγκυρα.


Δημήτρης Σκουρτέλης

2 σχόλια:

  1. Από τα τέλη του 19ου αι., με τον πόλεμο που η ίδια η Δύση διεξήγε κατά του Κλασικισμού, κατόρθωσε-επιτέλους- να αποτινάξει αυτές τις ΞΕΝΕΣ γι αυτήν επιρροές, και τώρα μας δείχνει το πραγματικό της αισθητικό προφίλ, το οποίο εμείς οι ραγιάδες υιοθετούμε με περηφάνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέρον το κείμενό σας και σε πολλά σημεία με βρίσκει σύμφωνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή