Προφήτης Ζαχαρίας: τα οράματα.

Ο Προφήτης Ζαχαρίας.
Έργο Δημητρίου Σκουρτέλη.

Ο Προφήτης Ζαχαρίας του οποίου το βιβλίο περιλαμβάνεται στην Παλαιά Διαθήκη και που απασχολεί το παρόν πόνημα δεν πρέπει να συγχέεται με τον Προφήτη Ζαχαρία τον πατέρα του Ιωάννη του Προδρόμου.

Ο Ζαχαρίας αναφέρει μια σειρά οπτασίες και οράματα που είχε, με υψηλότατο συμβολικό περιεχόμενο. Μερικά από αυτά, όσα επέτρεψαν οι δυνάμεις μου,  προσπάθησα να συμπεριλάβω στην εικόνα αυτή. Δεν θα επεκταθώ πολύ στην ερμηνεία τους, γιατί νομίζω πως είναι αρκετά εύκολη, ειδικά αν κανείς διαβάσει όλο το κείμενο.

Σημειώνω πως το συνολικό ύψος της εικόνας είναι 28 εκατοστά.

Τα τέσσερα κέρατα:
1, 18 καὶ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ τέσσαρα κέρατα 19 καὶ εἶπα πρὸς τὸν ἄγγελον τὸν λαλοῦντα ἐν ἐμοί τί ἐστιν ταῦτα κύριε καὶ εἶπεν πρός με ταῦτα τὰ κέρατα τὰ διασκορπίσαντα τὸν Ιουδαν καὶ τὸν Ισραηλ”

Και παρακάτω επεξηγεί: “...τὰ ἔθνη τὰ ἐπαιρόμενα κέρας ἐπὶ τὴν γῆν κυρίου τοῦ διασκορπίσαι αὐτήν”

Το σκοινί μετρήματος:
2, 1: “...καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ καὶ ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ σχοινίον γεωμετρικόν 2 καὶ εἶπα πρὸς αὐτόν ποῦ σὺ πορεύῃ καὶ εἶπεν πρός με διαμετρῆσαι τὴν Ιερουσαλημ”

Το “Ζων ύδωρ” που πηγάζει από την Ιερουσαλήμ σε δύο ρεύματα:
14, 8: “καὶ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ιερουσαλημ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν πρώτην καὶ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν ἐσχάτην

”Η επτάφωτη λυχνία με τις ελιές:

4, 2: “...καὶ εἶπα ἑώρακα καὶ ἰδοὺ λυχνία χρυσῆ ὅλη καὶ τὸ λαμπάδιον ἐπάνω αὐτῆς καὶ ἑπτὰ λύχνοι ἐπάνω αὐτῆς καὶ ἑπτὰ ἐπαρυστρίδες τοῖς λύχνοις τοῖς ἐπάνω αὐτῆς 3 καὶ δύο ἐλαῖαι ἐπάνω αὐτῆς μία ἐκ δεξιῶν τοῦ λαμπαδίου καὶ μία ἐξ εὐωνύμων…”

Το δρεπάνι:
5, 2: “...ὁρῶ δρέπανον πετόμενον μῆκος πήχεων εἴκοσι καὶ πλάτος πήχεων δέκα 3 καὶ εἶπεν πρός με αὕτη ἡ ἀρὰ ἡ ἐκπορευομένη ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς διότι πᾶς ὁ κλέπτης ἐκ τούτου ἕως θανάτου ἐκδικηθήσεται καὶ πᾶς ὁ ἐπίορκος ἐκ τούτου ἕως θανάτου ἐκδικηθήσεται”

Το μολύβδινο τάλαντο:
5, 7: “...καὶ ἰδοὺ τάλαντον μολίβου ἐξαιρόμενον καὶ ἰδοὺ μία γυνὴ ἐκάθητο ἐν μέσῳ τοῦ μέτρου 8 καὶ εἶπεν αὕτη ἐστὶν ἡ ἀνομία καὶ ἔρριψεν αὐτὴν ἐν μέσῳ τοῦ μέτρου καὶ ἔρριψεν τὸν λίθον τοῦ μολίβου εἰς τὸ στόμα αὐτῆς”

Τα τέσσερα άρματα: (Εδώ εικονίζω μόνο ένα για οικονομία χώρου)
6,1: “...καὶ ἐπέστρεψα καὶ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ τέσσαρα ἅρματα ἐκπορευόμενα ἐκ μέσου δύο ὀρέων καὶ τὰ ὄρη ἦν ὄρη χαλκᾶ”

Ο θρόνος του άντρα που ονομάζεται “Ανατολή”: (προφανέστατα ο Χριστός)
6, 12: “...ἰδοὺ ἀνήρ Ἀνατολὴ ὄνομα αὐτῷ καὶ ὑποκάτωθεν αὐτοῦ ἀνατελεῖ καὶ οἰκοδομήσει τὸν οἶκον κυρίου 13 καὶ αὐτὸς λήμψεται ἀρετὴν καὶ καθίεται καὶ κατάρξει ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ ἔσται ὁ ἱερεὺς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ καὶ βουλὴ εἰρηνικὴ ἔσται ἀνὰ μέσον ἀμφοτέρων”

Τα παιδάκια που παίζουν στην “Αληθινή” Ιερουσαλήμ:
8, 5: “...καὶ αἱ πλατεῖαι τῆς πόλεως πλησθήσονται παιδαρίων καὶ κορασίων παιζόντων ἐν ταῖς πλατείαις αὐτῆς…”

Οι κοινοί λέβητες που αγιάζονται:
14, 21: “...καὶ ἔσται πᾶς λέβης ἐν Ιερουσαλημ καὶ ἐν τῷ Ιουδα ἅγιον τῷ κυρίῳ παντοκράτορι…”

Ο θεμέλιος λίθος:
4, 10: “...διότι τίς ἐξουδένωσεν εἰς ἡμέρας μικράς καὶ χαροῦνται καὶ ὄψονται τὸν λίθον τὸν κασσιτέρινον ἐν χειρὶ Ζοροβαβελ ἑπτὰ οὗτοι ὀφθαλμοὶ κυρίου εἰσὶν οἱ ἐπιβλέποντες ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν”

Τα σύνεργα του ποιμένα: (Εδώ τα εξέλαβα κυριολεκτικά: ραβδί, μαχαίρι, σακούλι, παγούρι)
11, 15 καὶ εἶπεν κύριος πρός με ἔτι λαβὲ σεαυτῷ σκεύη ποιμενικὰ ποιμένος ἀπείρου”
Αλλά ταυτόχρονα δείχνω και την “καλή ράβδο”: (Γιατί αρχικά αναφέρονται δυο ραβδιά, και μάλιστα με ονόματα: Κάλλος και Σχοίνισμα)
11, 10: “...καὶ λήμψομαι τὴν ῥάβδον μου τὴν καλὴν καὶ ἀπορρίψω αὐτὴν τοῦ διασκεδάσαι τὴν διαθήκην μου ἣν διεθέμην πρὸς πάντας τοὺς λαούς”

Τα στεφάνια:
6, 11: “καὶ λήψῃ ἀργύριον καὶ χρυσίον καὶ ποιήσεις στεφάνους καὶ ἐπιθήσεις ἐπὶ τὴν κεφαλὴν Ἰησοῦ τοῦ Ιωσεδεκ τοῦ ἱερέως τοῦ μεγάλου”

Ο άγιος μάρτυς Εμίρης Τουνόμ.

Ο άγιος μάρτυς Εμίρης Τουνόμ.
Έργο Δημητρίου Σκουρτέλη.

Το μαρτύριο του αγίου. (Από το “Διακόνημα”, εδώ)

Το 1579 οι ηγέτες της αρμενικής Εκκλησίας στα Ιεροσόλυμα κατόρθωσαν να πείσουν τις τουρκικές αρχές να δώσει την άδεια στον Αρμένιο πατριάρχη και όχι στον ορθόδοξο να μπει στον Άγιο Τάφο το Μέγα Σάββατο, για να βγάλει το Άγιο Φως (σημείωση: η αρμενική Εκκλησία είναι μονοφυσιτικών αποκλίσεων, ανήκει δηλαδή στους λεγόμενους «αντιχαλκηδόνιους»). Τότε, όπως είναι γνωστό, το Άγιο Φως δεν βγήκε από τον Άγιο Τάφο, αλλά σχίζοντας μια κολώνα στον τοίχο του ναού της Αναστάσεως, στο σημείο, όπου στεκόταν ο ορθόδοξος πατριάρχης με τους πιστούς.Το εντυπωσιακό γεγονός είδε ο Άραβας εμίρης Τούνομ, επικεφαλής της φρουράς που επόπτευε τις τελετές, ανεβασμένος σε γειτονικό μιναρέ. Από την έκπληξή του γκρεμίστηκε από το μιναρέ και προσγειώθηκε χωρίς να πάθει τίποτε. Όλα αυτά τον έκαναν να απαρνηθεί αμέσως το Ισλάμ και να διακηρύξει ευθέως ότι η αληθινή πίστη είναι ο χριστιανισμός!

Συνέπεια της ομολογίας του ήταν να συλληφθεί από τη φρουρά και να καεί ζωντανός. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον τιμούμε ως άγιο μάρτυρα στις 18 Απριλίου.

Πηγές: αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γούβαλη Το θαύμα της πίστεως, Αθήναι 1985, σελ. 35-36.

Πανάγιον του Γεωργίου Εμμ. Πιπεράκι, έκδ. «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος» Μήλεσι 2006, σελ. 97.

Το “Εμίρης” είναι Αραβική λέξη που χρησιμοποιείται τόσο σαν τίτλος, όσο και σαν όνομα. Και με τις δύο έννοιες, δίνουν σχεδόν βέβαια αραβική καταγωγή στον άγιο Τούνομ, και έτσι τον έχουμε εικονίσει εδώ, με Αραβική καλύπτρα και όχι με Τουρκικό τουρμπάνι. Τα ρούχα, η πανοπλία και τα όπλα του είναι τυπικά του Οθωμανικού στρατού του 16ου αιώνα.

Η αρχαιότερη αφήγηση του μαρτυρίου του αγίου Τουνόμ είναι αυτή του Μοναχού Παρθένιου από την Μολδαβία, που παραθέτουμε σε αγγλική μετάφραση, από το Mystagogy Resource Center, εδώ.

Εδώ ο Μάρτυρας ονομάζετε “Ομιρ” και είναι απλός στρατιώτης του Οθωμανικού Στρατού. Δεν πηδάει από μιναρέ, αλλά από από την Μονή Αβραάμ, σε ύψος  35 ποδών, δηλαδή περίπου δέκα μέτρα.

Άλλες αφηγήσεις πως ο Μάρτυρας ήταν Χότζας που εκείνη την στιγμή ήταν στον μιναρέ, προσευχόμενος,  νομίζω πως δεν στέκουν.

Η αφήγηση του Παρθένιου:

Let me tell you about this: At the Great Gates themselves, on the left side, stands a column made out of marble with a fissure from which the grace, that is, the Holy Fire, came forth. This column is honored by Orthodox as well as non-Orthodox, and even the Armenians. I would like to write a little about this incident, how the Orthodox Eastern Christians unanimously speak of it and the Turks themselves confirm it. In the wall there is an inscribed marble slab, and they say that this very incident is written on it; but we could not read it because it is written in Syrian letters, in the Arab tongue; and I only heard about it, but did not read it. But the incident happened something like this: At one time when the Greeks were completely oppressed by the Turkish yoke, some rich Armenians took it into their heads to force the Greeks out of the Holy Sepulchre and out of the Church of the Resurrection. They gathered a large sum of money and bribed the Ottoman Porte and all the Jerusalem authorities, assuring the unbelievers that the Holy Fire comes forth not simply for the sake of the Greeks, but for all Christians, and "if we Armenians are there, we also will receive it!" And the Turks, who are greedy for money, accepted the bribe and therefore did as the Armenians wished, and they affirmed that only the Armenians would be allowed to receive the Holy Fire. The Armenians rejoiced greatly and wrote to all their lands and to their faithful, that more of them should go on a pilgrimage. And a great multitude of them did come. Holy Saturday approached: the Armenians all gathered in the church, and the Turkish army drove the poor Greeks out. Oh, what unspeakable grief and sorrow filled the Greeks! There was only one comfort for them -- the Grave of the Saviour, and they were being kept away from it, and the Holy Gates were locked to them! The Armenians were inside the church and the Orthodox were on the streets. The Armenians were rejoicing and the Greeks were weeping. The Armenians were celebrating and the Greeks were bitterly lamenting! The Orthodox stood opposite the Holy Gates on the court and around them stood the Turkish army, watching so that there would not be a fight. The Patriarch himself with all the rest stood there with candles, hoping that they would at least receive the Fire from the Armenians through the window. But the Lord wished to dispose things in a different way, and to manifest His true Faith with a fiery finger and comfort His true servants, the humble Greeks. The time had already come when the Holy Fire issues forth, but nothing happened. The Armenians were frightened and began to weep, and ask God that He send them the Fire; but the Lord did not hear them. Already a half hour had passed and more, and still no Holy Fire. The day was clear and beautiful; the Patriarch sat to the right side. All of a sudden there was a clap of thunder, and on the left side the middle marble column cracked and out of the fissure a flame of fire came forth. The Patriarch arose and lit his candles and all the Orthodox Christians lit theirs from his. Then all rejoiced, and the Orthodox Arabs from Jordan began to skip and cry out, "Thou art our one God, Jesus Christ; one is our True Faith, that of the Orthodox Christians!" And they began to run about all of Jerusalem and raise a din, and to shout all over the city. And to this day they still do this in memory of the incident and they jump and shout, running around the Holy Sepulchre, and they praise the one true God, Jesus Christ, and bless the Orthodox Faith. Beholding this wonder, the Turkish army, which was standing around on guard, was greatly amazed and terrified. From amongst them one named Omir, who was standing at the St. Abraham's Monastery on guard, immediately believed in Christ and shouted, "One is the true God, Jesus Christ; one is the true faith, that of the Orthodox Christians!" And he jumped down to the Christians from a height of more than 35 feet. His feet landed on the solid marble as if though on soft wax. And to this day one can see his footprints imprinted as though in wax, although the non-Orthodox tried to erase them. I saw them with my own eyes and felt them with my own hands. And the column with the fissure still bears the scorch marks. As for Omir the soldier, having jumped down, he took his weapon and thrust it into the stone as though into soft wax, and began to glorify Christ unceasingly. For this, the Turks beheaded him and burned his body; the Greeks gathered up his bones, put them into a case and took them to the Convent of the Great Panagia, where they gush forth fragrance until this day. The Armenians in the Holy Sepulchre received nothing and were left only with their shame. The Pasha of Jerusalem and other Turkish authorities were greatly displeased with them and wanted to slaughter them all, but they feared the Sultan. They only punished them heavily: they say that they made each one to eat dung as he left the church.